10 Μια χαραμάδα στο κλειστό παράθυρο να γίνει δύναμη ζωής Μεταγνωστική εμπειρία Μη με ξεχνάς! Είμ' εδώ κι ατάραχα σε καρτερώ. Ένα τραχύ πρωινό του Ιούλη… έφυγες. Βούρκωσες, έβαλες τον σταυρό σου κοίταξες τον δακρυσμένο ουρανό μας… κι έφυγες. Άφησες ξέστρωτα τα κρεβάτια. «Θα έρθω πάλι πίσω!», μου ψιθύρισες. Το υποσχέθηκες! Θυμάσαι; Μη με ξεχνάς! Είμαι εδώ… κι αδιάκοπα σε περιμένω. Μου μιλάνε άνθρωποι ξένοι. Δεν τους γνωρίζω. Δεν τους καταλαβαίνω. Δε θέλω να τους μάθω. Δεν τους μιλώ. Θέλω ν' ακούσω και πάλι τη φωνή σου. Να τριγυρνάς μες στους διαδρόμους και να με καθαρίζεις. Ν' ανοίγεις, κάθε πρωινό τα παραθύρια… σιγοτραγουδώντας «Το γιασεμί». Τα έμαθες τα νέα; Αλλά πώς να τα μάθεις! Ξεράθηκε στην πόρτα το γιασεμί. Τόσα χρόνια απότιστο. Εγώ όμως, κάνω υπομονή κι ας στράγγισαν οι τοίχοι μου κι ας ρυτίδωσαν τα ταβάνια μου. Εγώ προσδοκώ να σε δω. Ανέβαλα τον θάνατό μου για σένα. «Θα έρθω πάλι πίσω», μου ψιθύρισες. Το υποσχέθηκες! Θυμάσαι; Μη με ξεχνάς. Είμαι εδώ. Αγρυπνώ και σε αναμένω. Το ξυλόγλυπτο εικονοστάσι στην εκκλησιά μας, κρατιέται από τη μια μόνο μεριά. Σε περιμένει να το φτιάξεις. Τις καμπάνες τις χτυπάει πού και πού ο λίβας. Μονά! Πένθιμα… «Θα έρθω πάλι πίσω», μου ψιθύρισες. Το υποσχέθηκες! Θυμάσαι; Αντριάνα .................................................................................................................. Βιωματικό Ποιητικό Εργαστήρι ............................
RkJQdWJsaXNoZXIy Mjg0OTI=