Μια χαραμάδα στο κλειστό παράθυρο, να γίνει δύναμη ζωής Στην άκρια του ξύλινου πατώματος Βράδυ χειμώνα, Δεκέμβριος ο μήνας Στην άκρια του ξύλινου πατώματος μούσκεμα ακόμα οι αποσκευές μου μαζεμένες εκεί οι σκέψεις, οι φόβοι και οι αλήθειες μου τις Ξεκλειδώνω Δύο ανύποπτα παιδάκια τότε περνάγαμε τη γέφυρα του κόσμου μας, ξυπόλυτα ενώναμε τα χέρια μας και φτιάχναμε τα όνειρά μας Κάπου στο βάθος του καιρού οι Νύμφες έκλωθαν το νήμα τους για μας Στάλα τη στάλα η βροχή γεμίζει τον κουβά και το σεντόνι κόμπο τον κόμπο τυλίγει το κορμί μου Κουμπώνουν, ξεκουμπώνονται οι ψυχές ο χρόνος και οι ζωές μας Στη γέφυρα του κόσμου ακόμα προχωράμε Νύμφες υφαίνουνε σειρήνες ξεπλανεύουν Τα χέρια μας λυθήκανε ξέμπλεξαν τα όνειρά μας Μόνος στη γέφυρα του κόσμου αυτού μόνος στην άκρια του ξύλινου πατώματος ....................................................................................... 7ο Βιωματικό Ποιητικό Εργαστήρι ...................
RkJQdWJsaXNoZXIy Mjg0OTI=