Μαζί θα βρούμε το όνομά μας Μας τα’ πε η Κασσάνδρα κλειδωμένα όλα στης Πανδώρας το κουτί φοβήθηκα μαμά Ακροβατώ σε μια παράφωνη χορδή ψάχνω έναν Δαίδαλο, ψάχνω έναν μίτο να ξεφύγω από τις σειρήνες του μυαλού μου θέλω μίαν αγάπη που να γράφει την αλήθεια οι πληγές μας να κλείσουν Η μηχανή του χρόνου σημαδεύει στιγμές η μυρωδιά των πεσμένων φύλλων με πάει πίσω Είχα ένα όργανο της βροχής και του ξύλου τα παιδιά με το βιολί η λύρα συνεχίζει … Το πρόσωπό σου Πολυνείκη μια δυνατή πνοή μαζί θα βρούμε το όνομά μας τάχυνε τον χειμώνα, τάχυνε την αστραπή Οι νύμφες έκλωθαν το νήμα τους για μας μπροστά μου η κόρη του Ήλιου έγειρα το κεφάλι στο φιλί βρήκα τον φοίνικα στις στάχτες του Το φως θα ξεπλύνει τη γη από τα πάθη Ένα τοπίο στο φως του φεγγαριού Ένας στίχος από κάθε Βιωματικό Ποιητικό Εργαστήρι συνθέτει το ακόλουθο ποίημα
RkJQdWJsaXNoZXIy Mjg0OTI=