9 Οι αισθήσεις σαν στάλες τής βροχής ταξίδεψαν σε μιαν άλλη εποχή, πολύ σκληρή, εκεί όπου οι άνθρωποι έμοιαζε να μη δικαιούνται το όνειρο. Στάλα τη στάλα η βροχή γεμίζει τον κουβά και το σεντόνι Κουμπώνουν, ξεκουμπώνονται οι ψυχές Οι στιγμές επιβάλλουν να ξεκλειδωθούν τα κουτιά που τρομάζουν τον άνθρωπο, που κρύβουνε τους δαίμονές του, τα απαγορευμένα και τα μυστικά, τις ελπιδοφόρες και τις απέλπιδες τάσεις. Της Πανδώρας το μεγάλο το κουτί. Κλειδωμένα όλα στης Πανδώρας το κουτί Τα βήματά μου, η διέξοδός μου Η διάβρωση, η απληστία, η θανάσιμη περιβαλλοντική απειλή, η αγωνία, η ευθύνη, η αναγέννηση. Πού είναι ο πλούτος Ευχή και κατάρα του Μίδα Βρήκα τον φοίνικα στις στάχτες του Η σχεδία και η πυξίδα, η νοσταλγία, η αβεβαιότητα, η συνέπεια, ωστόσο, σταθερά προσανατολισμένη. Στην υγειά σου Πηνελόπη! Κοιτάω το άστρο μου στον ουρανό δέκα χρόνια από τότε Η τέχνη συνιστά το καταφύγιο στην απογοήτευση, την εγκατάλειψη, τη διάψευση, την ασυνέπεια. Πού μας πάτε Όταν ήμουν παιδί είχα ένα όργανο Με αυτό συντρόφευα το όνειρό μου Στο πρόσωπο της Ανδρομάχης ο κόσμος των συναισθημάτων που απειλούνται και συνθλίβονται από το σκληρό πρόσωπο του Δία, το θολό πρόσωπο των σύγχρονων κοινωνιών. Μπερδεύεσαι στη δίνη της ομίχλης Το απειλητικό πρόσωπο του Δία Εσύ
RkJQdWJsaXNoZXIy Mjg0OTI=