129 - Χάρυβδη: Ναι, ναι, έχω εγώ! Πάνω απ’ τους δρόμους θα περνώ, τους ίσκιους και τ’ ατσάλια. Η μακρινή σου θαλπωρή μού λείπει, η αγκαλιά. Στης ψεύτικης καρδιάς μου μπρος στους χτύπους που φτιάχνουν μουσική, τους τίτλους της αρχής. Η ώρα πήγε μία, καλημέρα, σκασμένε κυματοθραύστη, τραγουδιστή παντοτινέ. Καυτερός ο πόθος που με τρώει και με σφίγγει, σαν φυλακή. Έπειτα μ’ αφήνει ελεύθερο. Μα γιατί σταμάτησες να μ’ αγαπάς, γλυκέ μου χτίστη; Γιατί, όλο και κοντινότερα, στο φεγγάρι με φέρνεις; Εδώ φυσάει ζεστός αέρας, κουβαλώντας σκέψεις μύχιες κι επιθυμίες παλιωμένες. Εύκολες οι των ανθρώπων σκέψεις... Σ’ αγαπώ. - Επιθεωρητής: Εξαιρετικό! Μα πραγματικά εξαίσιο! Συγκινούμαι και τα δάκρυα κυλούν εκ των οφθαλμών μου των οπών! Μήτε σαν ρυάκι, μήτε σαν ποταμός. Νιώθω τις λέξεις σου βαθιά εις την ψυχή μου. Σε βλέπω κι ο πόνος μου γυρνάει, πονάω όσο δεν πάει! Θέλω να σου αφιερωθώ, όταν δεν είσαι εκεί δυστυχώ. Μα τους θεούς και τα πνεύματα, ίσως και τα οινοπνεύματα, θα φροντίσω απ’ τη ζωή σου να λείπουνε τα θέματα. Λοιπόν, κύριοι, κυρίες, ενδιάμεσοι κι απροσδιόριστοι! Η συνάντησή μας έχει τελειώσει. Δεν μπορώ να εκφράσω πόσο ευγνώμων είμαι που με συνοδεύσατε σε αυτό το ταξίδι τη σήμερον ημέρα. Ήρθε όμως η ώρα τα κεριά να σβήσουν, όπως κι οι κιτρινωπές λαμπάδες. Εγώ είμαι έτοιμος να περπατήσω, να φύγω και ν’ αφήσω όλα αυτά πίσω. Δεν έχω κάτι να προσθέσω, ωραία όμως είναι ν’ ακούς τις σκέψεις τόσων ανθρώπων. Φαντάρε ερημωμένε, είναι δύσκολο να μη σ’ έχω αποκτήσει. Κοινές διαδρομές, σβηστά κεριά, το φως τους όμως εμμένει. Αγών των γραμμάτων δρόμος γλυκός. Παιδιά, μ’ έχετε κι επισήμως αφήσει καλυμμένο. ΤΕΛΟΣ ΣΚΗΝΗΣ .............. 1ο και 2ο Λύκειο Κολλεγίου Ανατόλια ........................................................................................
RkJQdWJsaXNoZXIy Mjg0OTI=