136 Μια χαραμάδα στο κλειστό παράθυρο, να γίνει δύναμη ζωής Σκέψεις πηγαίες, αφτιασίδωτες, μια μορφή «αυτόματης γραφής», της γραφής του ονείρου, σε πεζό λόγο, όπως αποκαλύφθηκαν αυθόρμητα κατά τη λειτουργία του ΒΠΕ Κατάθεση Ψυχής Βλέπω, μπορώ και βλέπω, ξυπνάω, αντικρίζω τον έξω κόσμο σαν να ’ναι η πρώτη φορά. Τα παιδιά παίζουν. Η ζωή μου τελειώνει. Ο θάνατος μπροστά μου. Σε ευχαριστώ Θεέ μου που γέμισες φως τη ζωή μου. Να φεύγεις, να φεύγεις με καθάριο βλέμμα και ειλικρινές χαμόγελο. Να λες αντίο, να θυμάσαι πως άξιζες όλα τα δειλινά, όλες τις χαμένες πανσελήνους και τα ηλιοβασιλέματα, να μην εκμηδενίσεις καμιά αξία και τίποτα, να παίρνεις μαζί σου ό,τι έδωσες και ό,τι χρωστάς, ακόμη και τις τρύπιες αγκαλιές. Να φεύγεις σιωπηλά παίρνοντας μαζί σου τον ουρανό σου που δεν έγινε ταβάνι. Δεν έχω καταφέρει ποτέ να γράψω μία λέξη. Σήμερα έγραψα τη λέξη φως και τη λέξη πώς. Γκρέμισε τα τείχη των ανασφαλειών σου, πέτα πέρα από αυτόν τον κόσμο, τάχυνε τον χειμώνα, τάχυνε την αστραπή, θυμήσου πως η άνοιξη από εσένα εξαρτάται. Γύρνα πίσω, εκεί όπου οι αναμνήσεις συναντούν το υποσυνείδητο. Εκεί να μείνεις, να μη γυρίσεις πίσω. Αχ κοριτσάκι μου, τρεις δεκαετίες ταξιδεύω, το ταξίδι της ζωής μου, τα βουνά του χωριού μου, το άπλετο μπλε, οι φίλοι μου, τα παιδιά μου, τα άλλα μου παιδιά, εγώ. ..................................................................................... 19ο Βιωματικό Ποιητικό Εργαστήρι ...................
RkJQdWJsaXNoZXIy Mjg0OTI=