66 Μια χαραμάδα στο κλειστό παράθυρο, να γίνει δύναμη ζωής Κειμενική Διάθλαση Το πατρικό Σήμερα στο πανεπιστήμιο ο καθηγητής μάς είπε πως, αν δεν βρεις τον εσωτερικό σου εαυτό, δεν θα κατορθώσεις τίποτα στη ζωή σου. Αυτό παγίδευσε το μυαλό μου. Πώς ένα άτομο που βρίσκεται σε έναν εσωτερικό διχασμό μπορεί να βρει τον εαυτό του; Όταν ήμουν μικρή, η μαμά μού έλεγε πως εάν ξέρεις ποια πορεία θα ήθελες να πάρει η ζωή σου, είσαι πραγματικά ευτυχισμένη και λάμπει η ψυχή σου. Έτσι της άρεσε να μου υπενθυμίζει συνεχώς. Είμαι ήδη είκοσι χρονών. Σκέφτομαι τα λόγια της μάνας μου. Παίρνω τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου και οδηγώ, χωρίς να ξέρω πού πάω, μέχρι που ο δρόμος με βγάζει στο πατρικό μου. Είναι έρημο, γυμνό, συντρίμμια παντού, λες και όλες οι αναμνήσεις που έχω από εδώ δεν υπήρξαν ποτέ. Διστάζω να μπω μέσα, φοβάμαι. Φοβάμαι να αντικρίσω όλους τους φόβους που αγνοούσα μικρή. Αποφασίζω να μπω. Από μνήμη και μόνο οδηγούμαι στο παιδικό μου δωμάτιο. Το μόνο που υπάρχει πλέον εδώ είναι η πράσινη κουρτίνα στο παράθυρο δίπλα από το κρεβάτι μου. Η μόνη διαφορά είναι πως τώρα είναι σκισμένη και την παίρνει πέρα δώθε ο κρύος αέρας του χειμώνα. Έχοντας τον αέρα στα αυτιά μου, σαν μια κραυγή, νιώθω βαρύ το άγχος και ψάχνω στο μυαλό μου μία διέξοδο, μία πόρτα που θα με πάρει σε ένα μέρος όπου θα είμαι ο εαυτός μου χωρίς κανέναν φόβο. Αυτή η πόρτα μοιάζει απομακρυσμένη, ωστόσο ανοιχτή, για να μπω μέσα και εκεί να βρω τη γαλήνη, την πληρότητα που πάντοτε έψαχνα. Βρίσκομαι ακόμη στο πατρικό μου. Μπροστά μου είναι το ψυγείο μας με παλιές φω- τογραφίες στην πόρτα του. Μου ξυπνούν πολλές αναμνήσεις, όχι και τόσο κακές. Θυμάμαι τον μπαμπά και τη μαμά να χορεύουν μετά από κάθε δείπνο. Τον παππού να διαβάζει την εφημερίδα του στην κουνιστή πολυθρόνα. Θυμάμαι εμένα και τα αδέλφια μου που πηγαίναμε στη θάλασσα κάθε καλοκαίρι, θυμάμαι τον ήχο των κυμάτων να χτυπάει στα βράχια σαν μελωδία. Μαζεύω τις φωτογραφίες βιαστικά. Ναι, αυτή είμαι εγώ και τίποτα δεν αλλάζει! Κανείς δεν μπορεί να με αλλάξει ή να με αναγκάσει να αλλάξω. Πρέπει να κλείσω τις πληγές μου, τώρα! Συμφιλιώνομαι με εμένα. Το μέλλον του κάθε ανθρώπου το καθορίζει ο ίδιος με τις αποφάσεις και τις πράξεις του. Το παίρνω απόφαση. Φεύγω να προλάβω την πόρτα ανοιχτή. Λύκειο Αγίας Φυλάξεως ....................................................................................... 8ο Βιωματικό Ποιητικό Εργαστήρι ...................
RkJQdWJsaXNoZXIy Mjg0OTI=