67 Γιατί Ναι, αυτό έγινε εκείνη τη νύχτα. Οι γονείς μου έβαλαν τα προσωπεία τους και το έπαιξαν η αγαπημένη οικογένεια που δεν είχε καταλάβει τίποτα. Δεν περίμενα κάτι άλλο από αυτούς, αλλά για να είμαι ειλικρινής δε με ενδιέφερε ιδιαίτερα η αντίδρασή τους. Αφού αυτοί δεν νοιάστηκαν, γιατί να νοιαστώ εγώ; Αλλά εσύ νοιαζόσουν. Ακόμα νοιάζεσαι, ακόμα έρχεσαι και μου μιλάς. Είναι αστείο. Κανονικά οι νεκροί θα έπρεπε να στοιχειώνουν αυτούς που έμειναν πίσω. Εμείς ποτέ δεν ακολουθήσαμε τις νόρμες, έτσι δεν είναι; Πάντα οι συζητήσεις μας αρχίζουν με τον ίδιο τρόπο. Έρχεσαι, κάθεσαι δίπλα μου και με ρωτάς γιατί. Ξέρω πως θες μιαν απάντηση, καταλαβαίνω πως τη χρειάζεσαι. Αλλά πώς θες να σου απαντήσω; Να βάλω τον άνεμο να σ’ το ψιθυρίσει; Τα πουλάκια να σ’ το κελαηδήσουν; Νεκρή είμαι. Ναι, ξέρω θα ρωτήσεις γιατί. Πέθανα. Σου το είπαν ήδη κι άλλοι, ΠΕΘΑΝΑ. Δεν αλλάζει κάτι αν σ’ το ξαναπώ εγώ. Μη με κοιτάς έτσι, δεν είσαι μόνο εσύ που πονάς. Και εγώ πόνεσα. Γιατί; Πώς θα σε βοηθήσει το γιατί; Νομίζεις θα εμφανιστώ κάπως μαγικά σε ένα λευκό δωμάτιο, σε ένα λευκό κρεβάτι, ότι δε θα βλέπω εκείνη την μπλε απόχρωση του λευκού που έχουν τα νοσοκομεία; Όχι, φυσικά και όχι! Εσύ νομίζεις πως θα ξυπνήσω από εκείνο το λευκό φως που σου τσούζει τα μάτια το πρωί. Εκείνο το λευκό που νιώθεις, όταν βάζεις το κεφάλι σου στο στήθος του αγαπημένου σου. Όταν το μόνο που υπάρχει σε ολόκληρο τον κόσμο εκείνη τη στιγμή είναι εκείνος, μόνο και μόνο για να χτυπά η καρδιά του, και εσύ, μόνο και μόνο για να υπάρχει κάποιος να την ακούει. Όταν γύρισα σπίτι ήταν βράδυ. Οι γονείς μου είχαν κοιμηθεί από νωρίς. Δεν έγινε κάτι στο πάρτι που ήμουν πριν, δεν έφταιγε αυτό. Απλώς είχα πιει, ίσως περισσότερο από ό,τι θα έπρεπε. Δε μου άρεσε ποτέ να πίνω, έπινα από ανάγκη, να πνίξω τις φωνές στο κεφάλι μου που μου φώναζαν την αλήθεια. Πως ποτέ δε θα γινόμουν αρεστή σε κανέναν. Πως ίσως ο θάνατός μου να βγάζει περισσότερο νόημα από τη ζωή μου. Έτσι ήρθε το τέλος. Σε μια προσπάθεια να σωπάσουν οι σκέψεις μου. Μπήκα στο δωμάτιο όσο πιο ήσυχα μπορούσα. Είχα τη μουσική στα ακουστικά μου τόσο δυνατά που βούιζαν τα αυτιά μου, δε με ένοιαζε όμως εκείνη τη στιγμή. Έπεσα στο κρεβάτι με τα μούτρα, το μαξιλάρι μού δυσκόλευε την αναπνοή, δεν είχα δύναμη να κουνηθώ. Έμεινα εκεί με τα τσαλακωμένα μου ρούχα, τα ακουστικά στα αυτιά και το πρόσωπο βαθιά χωμένο στο μαξιλάρι, να το λερώνει το μακιγιάζ. Τι σημασία έχει που λερώθηκε; Άφησε το στίγμα του σε κάτι. Όλοι μας αυτό δεν προσπαθούμε; Να αφήσουμε το στίγμα μας σε κάτι; Είχε περάσει περίπου μισή ώρα. Ήταν μια παρά δέκα. Τίποτα καλό δε συμβαίνει τέτοια ώρα, οπότε ούτε σε αυτό πρωτοτύπησα. Δεν ξέρω ακριβώς τι ένιωθα. Δεν μου είχε μείνει τίποτα να νιώσω. Μόνο θυμός. Θυμός προς τον εαυτό μου που δεν κατάφερα ποτέ να βρω τη γαλήνη. Το λευκό φως. Έτσι το λέγαμε πάντα, λευκό φως, ξέραμε πως όταν το βρίσκαμε θα σήμαινε πως ήρθε το τέλος. Τελείωσε ο αγώνας. Έκανα λάθος που σε άφησα. Το παραδέχομαι! Και το λευκό φως το βρίσκω μόνο όταν έρχεσαι και κάθεσαι δίπλα μου και γέρνεις πάνω μου. Λύκειο Αγίας Φυλάξεως .............................. Λύκειο Αγίας Φυλάξεως - Λύκειο Λινόπετρας .............................................................
RkJQdWJsaXNoZXIy Mjg0OTI=