Μια χαραμάδα στο κλειστό παράθυρο να γίνει δύναμη ζωής 106 .......................................................................................................... 10ο Βιωματικό Ποιητικό Εργαστήρι Κατάθεση Ψυχής Σκέψεις πηγαίες, αφτιασίδωτες, μια μορφή αυτόματης γραφής, της γραφής του ονείρου σε πεζό λόγο, όπως αποκαλύφθηκαν αυθόρμητα κατά τη λειτουργία του ΒΠΕ Θυμήθηκα την ιστορία που μου έλεγε η γιαγιά μου για εκείνα τα χρόνια τα ανελέητα. «Ήτανε ένα μονοπάτι που είχε γεμίσει ρωγμές και μέσα απ’ αυτές φύτρωσαν στάχυα. Ο πόλεμος μόλις είχε ξεκινήσει. Βομβαρδισμοί. Τα στάχυα βάφτηκαν με κόκκινο χρώμα. Η γιαγιά κρύφτηκε μέσα σε αυτά, για να γλυτώσει». Πιο πέρα, οι κερκίδες στο θέατρο της Σαλαμίνας πάγωσαν, έμειναν άδειες. Τα δειλινά μαράθηκαν στον Απόστολο Ανδρέα, στην Καρπασία, στο Ξερό. Για συντροφιά μου μόνο τα αρμυρίκια, ένα δέντρο ελιάς. Έγραψα σκόρπιες λέξεις, δεν μου έβγαιναν προτάσεις. Εντόπιζα πολλά λάθη. Προσπάθησα να το φτιάξω. Πώς φύγανε όλοι σ’ ένα παιχνίδι, της μοίρας το παιχνίδι; Τους ψάχνω σ' εκείνο το κρυμμένο ποτάμι όπου σύχναζαν τα όνειρά μας. Σε εκείνο το κρυμμένο ποτάμι όπου παιδιά χαρτογραφούσαμε το μέλλον μας. Μια ψυχή μόνη ζητάει τη μουσική. Στις κορνίζες της μνήμης οι αναμνήσεις με ταξιδεύουν πίσω. Η παιδική μου αθωότητα γλιστράει από τις άκριες των δακτύλων μου. Τα δάκρυα της ανατροπής γλυκόπικρα. Πώς κολυμπούσα τότε στα κύματα πλάι στην ολόχρυση άμμο της Αμμοχώστου, στον καταγάλανο γιαλό; Μια χαραμάδα που βγάζει προς το φως, ο κόσμος όλος. Αυτό μάθαμε σήμερα εδώ.
RkJQdWJsaXNoZXIy Mjg0OTI=