Μια χαραμάδα στο κλειστό παράθυρο να γίνει δύναμη ζωής 148 .......................................................................................................... 15ο Βιωματικό Ποιητικό Εργαστήρι Κατάθεση Ψυχής Σκέψεις πηγαίες, αφτιασίδωτες, μια μορφή αυτόματης γραφής, της γραφής του ονείρου σε πεζό λόγο, όπως αποκαλύφθηκαν αυθόρμητα κατά τη λειτουργία του ΒΠΕ Μια πινελιά ελπίδας χαμένη στην απόγνωση. Η αγάπη χρειάζεται όνειρο. Τα δικά μου όνειρα έμειναν κρεμασμένες αναμνήσεις σε σκισμένα ρούχα. Ξεχασμένες εικόνες, λουλούδια στις παλάμες του χάρου. Η μνήμη τρεμοπαίζει ανάμεσα στο γάλα του παιδιού και σε ένα τριαντάφυλλο. Ματώνει το μωσαϊκό πρωινό του Ιούλη. Το αγόρι με την κιθάρα παίζει τους δικούς του ρυθμούς στη σκιά ενός πεύκου. Δεν πρόλαβα να το αγαπήσω. Τι να σκεφτώ και τι να θυμηθώ; Τότε είχαμε έναν καθρέφτη, τον κοίταζα. Πίσω από αυτόν δυο μάτια από μέλι, αμυγδαλωτά, μεγάλα μάτια. Αυτά τα μάτια μου πνίγουν τώρα την ανάσα πίσω απ’ τον καθρέφτη. Η πληγή ακόμα αιμορραγεί. Γυρεύω τους νεκρούς, γυρεύω τους αγνοούμενους μας. Μελισσούλες περιμένουν να μαζέψουν από τον Πενταδάκτυλο νέκταρ σαν σειρήνα στο βάθος του ωκεανού. Σχισμένη γραμμή κομμάτια. Είδα τα στέφανα να καρτερούν βουβά στον τοίχο. Κομμάτια ρούχο σχισμένο από στοιβαγμένα πλεκτά, αναμνήσεις κρεμασμένες στο σκούρο πράσινο. Το ξεχασμένο νυφικό. Μια μαργαρίτα φύτρωσε στους γαιόσακους. Ανάμεσα στα φθαρμένα παράθυρα σκιές φωτός συνοδεύουν την πέτρα, ένα χελιδόνι με ματωμένο το φτερό πετά ψηλά και πάνω από τον Πενταδάχτυλο. Ένα παραμύθι που έγινε πραγματικότητα. Έφυγα παιδί κι εγώ απ’ τον τόπο μου. Τώρα στις παρυφές της μνήμης χαϊδεύω ένα φύλλο, αγγίζω την ιστορία μου. Όλοι οι ήχοι εδώ. Όλες οι εποχές. Στη σκέψη μου τελεία.
RkJQdWJsaXNoZXIy Mjg0OTI=