Μια χαραμάδα στο κλειστό παράθυρο να γίνει δύναμη ζωής 182 .......................................................................................................... 19ο Βιωματικό Ποιητικό Εργαστήρι Κατάθεση Ψυχής Σκέψεις πηγαίες, αφτιασίδωτες, μια μορφή αυτόματης γραφής, της γραφής του ονείρου σε πεζό λόγο, όπως αποκαλύφθηκαν αυθόρμητα κατά τη λειτουργία του ΒΠΕ Αγαπώ τον εαυτό μου, έχω αυτοπεποίθηση, αγαπώ τους φίλους, λατρεύω τα ταξίδια, λατρεύω τον κόσμο της φαντασίας, μου αρέσει η χαλάρωση. Στη ζωή μας υπάρχουν εντάσεις, οι οποίες δίνουν ζωντάνια στην καθημερινότητά μας. Ξεφεύγω, λοιπόν, και φαντάζομαι ένα μέρος καταπράσινο, ένα παγκάκι ξύλινο κάτω από τον καταγάλανο ουρανό και δέντρα ψηλά. Ο τόπος μυρίζει άνοιξη, τα φύλλα των δέντρων θροΐζουν, δεν με απασχολεί τι θα γίνει αύριο. Μια παρέα, ένα πρωινό τ’ Απρίλη, σ’ ένα σχολείο, σε μια αίθουσα, σε ένα Ποιητικό Εργαστήρι. Η σκέψη τρέχει και ακροβατεί. Ζητά να βρει, να δει, ν’ ακούσει, να γελάσει, να ζήσει το άπιαστο όνειρο. Κάποια στιγμή θα γίνουν όλα όπως πριν. Στάχυα, κυκλάμινα, αμμουδιά, κρυστάλλινα νερά. Μέσα από λόγια και εικόνες στη μνήμη, στην ψυχή. Έξω στη φύση εγώ και το γατάκι μου. Πόσο πολύ το αγαπώ. Είμαστε εκεί. Αυτό λέγεται ευτυχία. Δεν χωράει η θλίψη κι ο πόνος. Ένα μέρος που δέχεται και χωράει τον καθένα. Σήμερα ο καιρός έχει φτιάξει. Η μυρωδιά των κεριών στην αίθουσα, τα λουλούδια, η ζωγραφιά που έφτιαξε η Ιωάννα. Πόσο όμορφα είναι όλα! Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα σχολείο, είκοσι μαθητές κάθισαν σ’ έναν κύκλο. Έλεγε ο ένας του άλλου τον πόνο του και τραγουδούσαν και μιλούσαν και δεν βαρέθηκαν. Εκεί, σ’ αυτή την αίθουσα στο σχολείο, εκεί όπου χωρούσαν όλοι. Αν ο κόσμος μας ήταν φτιαγμένος με τα χαμόγελα αυτών των παιδιών, γραμμένος με τις λέξεις της ψυχής τους, ζωγραφισμένος με τα όνειρά τους, τότε θα ήταν πιο όμορφος. Κι ας είναι δύσκολο ν’ ανεβαίνεις βουνά, να ψάχνεις το φως, κι ας προσπαθείς να κρύψεις μέσα σου την άνοιξη με βαθιές ανάσες. Εδώ όπου όλοι χωράνε, οι ανάσες δίνουν το φως.
RkJQdWJsaXNoZXIy Mjg0OTI=