201 Γενικό Λύκειο Θέρμου ............................................................................................................................. Καλοκαίρι 21 Ιουλίου 1974, Λεμεσός Καθώς γυρνούσα από μία δύσκολη βάρδια στο στρατόπεδο έκανα μία σύντομη στάση στη λίμνη Λεμεσού. Είχα ανάγκη την ηρεμία και τη γαλήνη που απέπνεε το τοπίο εκείνη την ώρα. Από μακριά διέκρινα μια φιγούρα, όμως το σκοτάδι που είχε απλωθεί δεν με άφηνε να δω καθαρά περί τίνος πρόκειται... Φτάνοντας εκεί αντίκρυσα έναν τραυματισμένο στρατιώτη γύρω στα 25. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά... Μπροστά μου είχα έναν άνδρα ψηλό, μελαγχρινό, με γυμνασμένα μπράτσα. Το όνομά του ήταν Ροδόθεος. Αμέσως έσκυψα να περιποιηθώ την πληγή του που αιμοραγούσε και εκείνος με τρεμάμενη φωνή μου ψιθύρισε το μυστικό του. Πάντα με ηρεμούσε αυτή η λίμνη... Εντελώς αυθόρμητα έγειρα και του έδωσα ένα φιλί. Ύστερα από αυτό ξεψύχησε... Καλοκαίρι 21 Ιουλίου 1994, Θέρμο Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, τα τελευταία 20 χρόνια, ο μοναχογιός μου και εγώ κάνουμε την καθιερωμένη μας... βόλτα στη λίμνη Τριχωνίδα. Το όνομά του Ροδόθεος εις ανάμνηση της πρώτης και μοναδικής μου αγάπης. Τώρα πια νιώθω πρόσφυγας στον δικό μου τόπο. Η ανάμνησή του θα βασανίζει για πάντα τις σκέψεις μου. «Κάστρο κλειστό βασανίζει το μυαλό μου», όπως λέει ο ποιητής. Τελικά, ποιος γράφει τους στίχους της ζωής για εμάς, χωρίς εμάς; Καθώς περπατούσα στο φως του φεγγαριού, αυτό αναλογιζόμουν. Πώς γίνεται κάποιος που δεν ξέρει την ιστορία σου να γράφει για σένα; Πώς γίνεται κάποιος, που δεν ξέρει πόσο πονάς εξαιτίας του πολέμου που σου πήρε την αγάπη σου μακριά, να γράφει για λογαριασμό σου; Ακόμα θυμάμαι τα τελευταία σου λόγια, αυτά με τα οποία έφυγες. Μου είχες πει «Πάντα με ηρεμούσε αυτή η λίμνη! » Για αυτό ήλπιζα, πως αν γυρίσω στη λίμνη, θα σε ξαναδώ. Επιστρέφω λοιπόν στη λίμνη, τη λίμνη όπου σε είδα τελευταία φορά και ξαναβλέπω τη μορφή σου στο βράχο. Πλησιάζω, βλέπω ότι ήταν μια παραίσθηση και δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Και τότε συνειδητοποίησα, ότι σε έχασα για πάντα, όταν έφυγα στον πόλεμο. Έφυγα γρήγορα, προτού χτυπήσουν οι αναμνήσεις, αλλα δεν πρόλαβα. Στο βάθος άκουσα τα γέλια μας. Τότε έκλαψα ξανά με πιο πικρό δάκρυ. Η φωνή σου ακούγεται παντού, ήσουν τόσο χαρούμενη και εγώ ακόμα πιο πολύ που σ' είχα δίπλα μου. Όμως τώρα αυτή η φωνή δεν ακούστηκε ποτέ ξανά στη λίμνη. Μακάρι να ίσχυε το ίδιο και για τα αυτιά μου, που κάθε βράδυ ακούνε τη φωνή σου. Και εγώ πεθαίνω μόνο με τη σκέψη ότι δεν θα σε ξαναδώ και θα μείνεις μόνο μια ανάμνηση. Η ΩΡΑΙΟΤΕΡΗ!
RkJQdWJsaXNoZXIy Mjg0OTI=