Μια χαραμάδα στο κλειστό παράθυρο να γίνει δύναμη ζωής 202 .......................................................................................................... 21ο Βιωματικό Ποιητικό Εργαστήρι Κατάθεση Ψυχής Σκέψεις πηγαίες, αφτιασίδωτες, μια μορφή αυτόματης γραφής, της γραφής του ονείρου σε πεζό λόγο, όπως αποκαλύφθηκαν αυθόρμητα κατά τη λειτουργία του ΒΠΕ Δε λέει να ξημερώσει. Αναπάντητα γιατί στων δακρύων τη ροή, μελαγχολία για την πατρίδα που χάθηκε. Οι καρδιές ματωμένες αναζητούν δικαίωση, κάθαρση. Θερμό ποτάμι ο καημός για τον χαμό αγαπημένων. Της μνήμης το οχυρό με βασανίζει ακόμα πιο πολύ. Στα χέρια ενός θεού του ελέους, σε κάστρα πέτρινα και εκκλησιές κλειστές, το φως και οι αναμνήσεις προσεύχομαι να γίνουν θυμίαμα για τις γενιές μας. Δε λέει να ξημερώσει στην αγαπημένη Κύπρο. Το σκοτάδι του δωματίου δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτό της ψυχής της. Ένιωθε κάθε μέρα, όλη μέρα την ανάγκη να απελευθερωθεί μα δεν έβρισκε τη δύναμη. Δεν έβρισκε τη δύναμη να πει τη δική της αλήθεια. Το χρειαζόταν στα αλήθεια αλλά το βήμα ήταν μεγάλο, όσο μεγάλη ήταν και η επίγνωση του εαυτού της και των συνεπειών που θα είχε η απελευθέρωση. Κάθομαι σε μία ονειρόπετρα και ξαποσταίνω. Αγγίζω τη ζωή στην άνθισή της. Στο βλέμμα σου η φύση, όπως πάντα. Μένει για να φωτάει η ελπίδα μέσα μου για σένα, όταν καλλίροη η σκέψη μηδενίζει το σκοτάδι και η άνοιξη στων ματιών σου ξεκινάει την ανατολή. Θέλω να ταξιδέψω μέσα στα μάτια σου. Το πρώτο βράδυ που σε είδα είχε πανσέληνο. Το πρώτο βράδυ που σου μίλησα μύρισε ο αέρας αγριολούλουδα. Το πρώτο βράδυ που άγγιξα τα μαλλιά σου ένιωσα την αγάπη. Εδώ, στο θερμό ποτάμι.
RkJQdWJsaXNoZXIy Mjg0OTI=