Μια χαραμάδα στο κλειστό παράθυρο να γίνει δύναμη ζωής 210 .......................................................................................................... 22ο Βιωματικό Ποιητικό Εργαστήρι - Μαμά, τι λέει ο κύριος; Δεν καταλαβαίνω, είπε ο Γιάννης. Δε θα μπορώ να παίζω πια μπροστά στη λίμνη; Δε θα μπορώ να βλέπω τη θεά της λίμνης, τις πάπιες και τις βάρκες; Τώρα μπροστά μας θα έχουμε ξενοδοχεία, ανθρώπους ξένους, αυτοκίνητα και θόρυβο. Όχι δε μπορεί να γίνει αυτό. Εδώ είναι το σπίτι μας, ο τόπος μας, το πέρασμά μας για τη λίμνη. Δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Ο ξένος κύριος πλησίασε και έδωσε στη μητέρα ένα χαρτί. - Μπορείτε να διαβάσετε και επίσημα τι πρόκειται να γίνει εδώ και να προβείτε έγκαιρα στις απαραίτητες ενέργειες. - Δεν υπάρχει περίπτωση. Δεν πρόκειται να σας επιτρέψουμε να στήσετε το οχυρό σας μπροστά στη λίμνη. Θα κάναμε οτιδήποτε χρειαστεί, για να εμποδίσουμε την περιχαράκωση του τόπου. Η επιδρομή του κέρδους σταματάει εδώ. Ήρθατε ως εχθροί! Τρομάζω για το μέλλον. Για το μέλλον του παιδιού μου. Ένας οργισμένος αγώνας θα ξεκινήσει. Ο απρόσμενος επισκέπτης χαμογέλασε περιφρονητικά, μπήκε στο τζιπ του, πάτησε γκάζι κι έφυγε. Η μητέρα αγκάλιασε σφιχτά τον μικρό Γιάννη και βούρκωσε. Κοίταξε μια τον απέραντο γαλανό ουρανό και μια την ακύμαντη λίμνη. Μια πληγή άνοιξε κι ο καημός είχε χτίσει πέτρινο γεφύρι πια. Γυμνάσιο Αγίου Κωνσταντίνου, Αγρίνιο
RkJQdWJsaXNoZXIy Mjg0OTI=