237 Στο εξώφυλλο του τετραδίου στην πρώτη τάξη του Δημοτικού η φωτογραφία ακόμα της Λαπήθου, της Κερύνειας, της προδομένης μας αλήθειας. Στον δικό μου τοίχο χαραγμένη η αλμύρα τα στάχυα της Μεσαορίας σε στάση προσευχής το απλωμένο υφαντό του Κεφαλόβρυσου το Θέατρο των Σόλων και η τραγωδία που ερμηνεύτηκε εκεί Μη μου θυμώνεις Αμμόχωστος Κρατήσαμε με τη μικρή μου αδελφή Κομμάτι - κομμάτι τη θάλασσα Φύλλο το φύλλο ανθισμένης μυγδαλιάς Ύστερα μάς έβγαλαν τα καράβια έξω Η ταυτοποίηση σε μία κούτα. Μια εξορία η πληγωμένη μου πατρίδα και αυτή δε συγχωρεί τα πληγωμένα δάκρυα. Η εισβολή είναι η σκλαβιά της ψυχής. Άχνα, Επτακώμη, Παλαίκυθρο, Πυρόι, πώς έχουνε σκουριάσει τόσο τα μπαλκόνια; Εκείνο το δείλι έκρυψα την απόγνωση σε μία κούτα Μισό αιώνα μουσκεύουμε το μαξιλάρι μας Ένα παιχνίδι της μοίρας τόσα χαμένα παιδιά Η σκέψη και μόνο με κολάζει Μισό αιώνα ένα σωρό γιατί Άχνα, Αχερίτου, Λευκόνοικο Έφυγες χωρίς ένα αντίο, τι να πω σ’ αυτούς εδώ γύρω; Ο κρύος αέρας σαρώνει τις ξεχασμένες ελπίδες στον λόφο της βροχής. Ο πόλεμος μαίνεται στις γειτονιές του κόσμου. Είμαι ο ίδιος στρατιώτης Δε με φοβίζει ο χρόνος, δεν τη φοβάμαι τη ζωή Χρεώθηκα να γράψω κι εγώ ένα ρήμα, μια ευχή, μία τρέλα σε σχισμένα καραβόπανα Στις σελίδες των βιβλίων κρύβαμε άνθη μυγδαλιάς και γράφαμε το μέλλον μας απλόχερα στις γλάστρες Όταν τα φώτα θα έχουν σβήσει, η λάμψη των ματιών σου δε θα διαφέρει από το φως των αστεριών. Θα ζεστάνει η μέρα, θα ημερέψουν τα βουνά αγαπημένη. Είχαμε δώσει όρκο στο εκκλησάκι του ΄Αη - Γιώργη.
RkJQdWJsaXNoZXIy Mjg0OTI=