Μια χαραμάδα στο κλειστό παράθυρο να γίνει δύναμη ζωής 30 ........................................................................................................... 2 ο Βιωματικό Ποιητικό Εργαστήρι Στόχος είναι το ταξίδι Η διαδρομή με τα πόδια προς το σπίτι της γιαγιάς μου κάθε απόγευμα είχε μετατραπεί σε έναν φυσικό ρυθμό της ζωής μου. Το μονοπάτι που περπατούσα έβλεπε από τη μία πλευρά τη θάλασσα και την πόλη, και από την άλλη το βουνό με τα δέντρα και τους θάμνους του. Όταν έφτανα στο σπίτι της γιαγιάς μου, εκείνη καθόταν στην καρέκλα της με ένα πλατύ χαμόγελο. Με καλούσε να πάω κοντά της και μου έλεγε ιστορίες. Οι λέξεις μετέτρεπαν τον κόσμο γύρω μου σε έναν πίνακα ζωγραφικής. Μέσα από τις ιστορίες της, ταξίδευα σε μαγικούς κόσμους και έβλεπα τα πάντα με μια άλλη οπτική γωνία. Καθώς μεγάλωνα, όμως, άρχισα να ανησυχώ για το μέλλον μου. Η γιαγιά μου, πάντα με κατανόηση, μου έλεγε ότι πρέπει να θέτω στόχους, μικρούς πρώτα και μετά μεγαλύτερους και ότι θα ήταν πάντα δίπλα μου, για να με υποστηρίξει. Αποφάσισα, λοιπόν, να θέσω αρχικά δύο στόχους: Nα κερδίσω τον επαρχιακό διαγωνισμό Μαθηματικών και να κατακτήσω τον πρώτο τίτλο στην Ολυμπιάδα των Μαθηματικών. Διάβαζα με τις ώρες και η γιαγιά μου έλεγε ότι ακόμα και να μην τα καταφέρω, η προσπάθειά μου και μόνο είναι εξίσου αξιοθαύμαστη όσο και το πρώτο βραβείο. Τη νύχτα πριν από τους επαρχιακούς διαγωνισμούς Μαθηματικών, ένα θλιβερό νέο μου έκοψε την ανάσα. Η γιαγιά μου απεβίωσε. Ο κόσμος μου κατέρρευσε. Έπρεπε όμως να προσπαθήσω για τον πρώτο μου στόχο, όπως της υποσχέθηκα. Δεν μπόρεσα να συγκεντρωθώ στον επαρχιακό διαγωνισμό. Η τελευταία άσκηση μου φάνηκε τόσο δύσκολη, που δεν προσπάθησα καν να τη λύσω. Το μόνο που ήθελα ήταν να έχω τη γιαγιά μου ξανά δίπλα μου, να μοιραστούμε τις χαρές και τις νίκες μου. Δεν έκανα καν τον κόπο να ελέγξω την ιστοσελίδα με τους νικητές. Ήξερα ότι δεν ήμουν ανάμεσά τους. Εκείνη τη μέρα των αποτελεσμάτων, όμως, αποφάσισα ότι θα έκανα την γιαγιά μου περήφανη, αποφάσισα ότι έπρεπε να κερδίσω την Ολυμπιάδα. Μετά από πολλή προετοιμασία, είχε έρθει η μεγάλη μέρα. Άρχισα να λύνω ασκήσεις, και έφτασα στην τελευταία. Μου φάνηκε γνώριμη, και μετά θυμήθηκα ότι ήταν η ίδια άσκηση με εκείνη του επαρχιακού διαγωνισμού, την άσκηση που δεν κατάφερα να λύσω. Ευτυχώς, είχα ακόμη μισή ώρα για να την λύσω, επειδή είχα τελειώσει τις άλλες ασκήσεις πολύ γρήγορα. Σκεφτόμουν για 15 λεπτά, χωρίς να μπορώ να προχωρήσω στη λύση, μέχρι που θυμήθηκα τις ιστορίες τις γιαγιάς μου. Με τον ίδιο τρόπο που με έκαναν να δω τα πάντα από άλλη οπτική γωνία, έπρεπε να κάνω το ίδιο με την άσκηση. Λίγο πριν αρχίσουν να μαζεύουν τα γραπτά, βρήκα τη σωστή απάντηση. Αφού κέρδισα την Ολυμπιάδα, βρέθηκα στη Νορβηγία. Ήταν το έπαθλο της διάκρισής μου. Πήγα μια βόλτα μόνος μου στο δάσος δίπλα στο ξενοδοχείο. Ήταν τόσο γαλήνιο το τοπίο και η γιαγιά μου ήρθε και πάλι στο μυαλό μου, για να με συγχαρεί που τα κατάφερα. Λανίτειο Λύκειο Κειμενική Διάθλαση
RkJQdWJsaXNoZXIy Mjg0OTI=