41 Λύκειο Παραλιμνίου ............................................................................................................................. Σκέψεις πηγαίες, αφτιασίδωτες, μια μορφή αυτόματης γραφής, της γραφής του ονείρου σε πεζό λόγο, όπως αποκαλύφθηκαν αυθόρμητα κατά τη λειτουργία του ΒΠΕ Το παραμύθι μου κεντώ στον παλιό ξύλινο αργαλειό. Με υφές περίεργες. Να έρθει ο ύπνος, να αλαφρύνει το σώμα, να αλαφρύνει ο νους. Ο τόπος μου, ο πατέρας, το χώμα, η λεβάντα, όλα σε σχήμα ακανόνιστο. Και μια πράσινη γραμμή στη μέση. Δε θέλω άλλο νησί. Δεν ψάχνω για άλλο νησί. Εδώ, το λευκό σμίγει με το τριανταφυλλί στις μυρωδιές των κυκλαμίνων. Η ελπίδα ολόλαμπρη στις ρωγμές των βράχων. Η πλαγιά λάμπει στο άγγιγμα του ήλιου. Εδώ, νιώθω το γαλήνιο ρυάκι να ακουμπάει τα πόδια μου, το γρασίδι να με ηρεμεί να με κάνει πιο ελεύθερο από την καθημερινή μου ρουτίνα που με πνίγει και δεν με αφήνει να ζήσω. Η ζωή είναι μικρή. Έχει ρίσκο, έχει ιστορία. Δεν θέλω να ξεχάσω. Χαμένα όνειρα μέσα στον πόλεμο. Τα ρόδα, η άμμος και η γη. Για αυτά πολεμάνε οι λαοί. Μπλεγμένη στις σκέψεις, ψάχνω διέξοδο. Έγραψα λέξεις. Ηρεμία, γαλήνη, άνοιξη, φως στο σκοτάδι, αδελφοσύνη, αγάπη. Μακάρι όλες οι στιγμές να ήταν τόσο ήρεμες σαν αυτά τα δευτερόλεπτα που ζήσαμε σε αυτήν εδώ την αίθουσα σήμερα. Πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή λες και είναι η τελευταία. Νιώθω συγκίνηση με όλα αυτά που ακούω να λένε τα παιδιά. Μακάρι να ήταν στο χέρι μου να τους αλλάξω τον κόσμο! Δάκρυα συγκίνησης στα μάτια. Το κεφάλι μου βουίζει. Η ποίηση άρχισε να με συνεφέρνει. Απολογούμαι για αυτά που προκάλεσα, ωστόσο, χαίρομαι που συναντιέμαι με εσάς. Βλέπω μπροστά μου το μέλλον και εύχομαι για αυτά τα παιδιά ό,τι καλύτερο.
RkJQdWJsaXNoZXIy Mjg0OTI=