Μια χαραμάδα στο κλειστό παράθυρο να γίνει δύναμη ζωής 78 ........................................................................................................... 7ο Βιωματικό Ποιητικό Εργαστήρι Κατάθεση Ψυχής Σκέψεις πηγαίες, αφτιασίδωτες, μια μορφή αυτόματης γραφής, της γραφής του ονείρου σε πεζό λόγο, όπως αποκαλύφθηκαν αυθόρμητα κατά τη λειτουργία του ΒΠΕ Περπατάει ξυπόλητη στον χρόνο. Σε τούτο το χώμα, σε τούτη τη θάλασσα που ήταν φως και τραγούδι και γέλιο στο σώμα της. Τώρα σκοτάδι, πληγή και κραυγή. Ωστόσο, περπατάει στον χρόνο. Περπατούσανε στη σκονισμένη αλήθεια. Έτσι χάθηκε η Λάπηθος. Στη σκονισμένη αλήθεια. Θα μηνύσω στα πουλιά να κελαηδήσουν και θα αφήσω ένα τριαντάφυλλο στην είσοδο της πόλης. Συγγνώμη. Προτίμησα να ζήσω. Θέλω να γυρίσω. Αισθάνομαι μισή. Μία συγγνώμη δεν αρκεί. Δε θέλω να χάσω το όνομά μου, φοβάμαι. Μην με αφήνεις σε παρακαλώ. Τα βράδια αναπολούν τις ψυχές του παρελθόντος. «Οδηγηθήκαμε σε ένα ξωκλήσι με τους φίλους μου. Αυτή τη μέρα θα τη θυμάμαι για πάντα. Παίζαμε στα μυτερά βράχια, κοιτούσαμε αμέριμνοι τα γλαροπούλια και ξαφνικά ο ήλιος έβαψε κόκκινο τον ουρανό. Τα καράβια φεύγανε. Φεύγανε χωρίς να ξέρουν το γιατί, κουβαλώντας όσους προλάβαμε να ανέβουμε, χωρίς να ξέρουν πού θα καταλήξουμε». Στο εξώφυλλο ενός τετραδίου ένας μύθος, μια αφήγηση, μια ιστορία. Το τραγούδι της νιότης μας. Από το παράθυρο βλέπω τη θάλασσα, το καράβι της Κερύνειας, τον Πράξανδρο και τα καράβια του. Μισός αιώνας της δικής μας γενιάς, μισός αιώνας μέσα μου. Η απώλειά μας. Συγγνώμη, πατέρα. Κολυμπάω με τρέλα σε ένα άδειο σκάφος.
RkJQdWJsaXNoZXIy Mjg0OTI=