Δίκτυο 1 | Σχολή Ομόδους, Απεήτειο Γυμνάσιο Αγρού

Συντελεστές

Σχολή Ομόδους

• Μονιάτη Χρυστάλλα, Β01
• Κυριάκου Στυλιανός, Γ01
• Χαραλάμπους Σταυρούλα, Γ01
• Ιωσήφ Ευγενία, Β1
• Κατσουλάκη Στυλιάνα, Β1
• Ματθαίου Μαρίνα, Β1
• Σοφοκλέους Σταύρια, Β1
• Χρυσάνθου Νικόλας, Β1

Απεήτειο Γυμνάσιο Αγρού

• Βιολάρης Λούκας
• Θεοχάρους Ειρήνη
• Μάντης Αντρέας
• Σάββα Ανθή
• Σολωμού Νικολίνα
• Τόσκα Άντρια
• Φωτίου Λεωνίδας

Έργα Τέχνης

Οπτικοακουστικό Υλικό

Βίντεο - Σχολή Ομόδους - Ποίημα "Της γης οι πληγές"

Φωτογραφικό Υλικό

Μεταγνωστική εμπειρία

Η απορία ενός παιδιού (παραμύθι)

Κάποτε γεννήθηκε ένα παιδί έχοντας μια μεγάλη απορία. Όσο μεγάλωνε, μεγάλωνε και η απορία του. Πώς θα ήταν άραγε ο κόσμος του μέλλοντος; Χίλιες δυο σκέψεις περνούσαν από τo μυαλό του, πράγματα που μάλλον ποτέ δεν θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν. Κάθε βράδυ προσευχόταν και έτσι ο Θεός αποφάσισε να τον βοηθήσει να λύσει την απορία του, μεταφέροντάς τον στην εποχή του μέλλοντος.

Το επόμενο πρωί ξύπνησε σε έναν έρημο δρόμο. Κοίταξε γύρω του, είδε δέντρα κομμένα, μαύρο το βουνό. Στον δρόμο άκουσε βήματα. Ένας άνθρωπος περπατούσε σκυφτός, αμίλητος, θλιμμένος. Έτρεξε κοντά του να τον χαιρετήσει, αλλά εκείνος τον αγριοκοίταξε και τον έσπρωξε μακριά. Τον είδε να απομακρύνεται και να κλωτσά με μανία ένα αδέσποτο σκυλί. Το παιδί τρόμαξε. Λίγο πιο κάτω ένα παράθυρο άνοιξε, εμφανίστηκε μια γυναίκα, το παιδί σήκωσε το χέρι να την χαιρετήσει αλλά εκείνη τη στιγμή η γυναίκα πέταξε στον δρόμο μια σακούλα γεμάτη σκουπίδια. Ένας άνθρωπος πλησίασε και σκάλιζε τα σκουπίδια, για να βρει φαγητό. Πόνεσε η ψυχή του παιδιού, έτρεχε τρομαγμένο, και έφτασε σε μια άλλη απόμακρη γειτονιά. Είδε ανθρώπους να τσακώνονται και ο κρότος ενός πυροβολισμού ήχησε σκληρά μες το κεφάλι του. Δεν πίστευε στα μάτια του! Όλα μουντά, κανένα χρώμα ελπίδας. Ο κόσμος που ονειρευόταν δεν θα έφτανε στο ελάχιστο τις προσδοκίες του.

«Πώς είναι έτσι ο κόσμος», απόρησε...«θέλω να πάω σπίτι μου», φώναξε. Πώς όμως να άφηνε τον κόσμο σε τέτοια αθλιότητα; ‘Eπρεπε να κάνει κάτι, να δράσει. Μήπως ο Θεός τον έστειλε στον μελλοντικό κόσμο, για να τον αλλάξει ο ίδιος προς το καλύτερο;

Αναρωτήθηκε πώς θα μπορούσε να το πετύχει μόνος του. Πείσμωσε. Έτρεξε στην εκκλησία, χτύπησε δυνατά την καμπάνα. Πολύς κόσμος μαζεύτηκε εκεί. Ανάμεσά τους ο δήμαρχος, κοινοτάρχες και δημοσιογράφοι. Άρχισε να τους μιλά για όλα αυτά που ονειρεύτηκε. Για τον άνθρωπο, τα ζώα, τη φύση, το περιβάλλον και όλα όσα ομορφαίνουν τη ζωή. Ο κόσμος τον άκουγε πολύ προσεκτικά. Ένας δημοσι- ογράφος, με το μικρόφωνο στο χέρι και το μεγάφωνο στον ώμο έτρεξε κοντά του φωνάζοντας πως πρόκειται για ζωντανή σύνδεση με το κρατικό κανάλι.

Η ομιλία του ακούστηκε σε ραδιόφωνα και προβλήθηκε σε οθόνες τηλεοράσεων. Ήταν συνταρακτική, τους έπεισε όλους και λήφθηκαν μέτρα, αποφάσεις και θεσπίστηκαν νόμοι. Τα εργοστάσια όπλων μετατράπηκαν σε εργοστάσια παιχνιδιών, δημιουργήθηκαν ομάδες προστασίας των ζώων, τα σκουπίδια μαζεύτηκαν, φυτεύτηκαν δέντρα και τα παράθυρα πήραν χρώμα από τα λουλούδια. Δεν το πίστευε ούτε ο ίδιος.

Χρόνος πολύς πέρασε και μέρα με τη μέρα το παιδί καταλάβαινε ότι ο κόσμος γινόταν όλο και καλύτερος. Έτσι μια νυχτα καθώς προσευχόταν όπως πάντα, ευ- χαρίστησε τον Θεό για την ευκαιρία που του πρόσφερε. Ξαφνικά άκουσε μια φωνή να τον συγχαίρει και να τον ευχαριστεί για την πολύτιμη προσφορά του.

Την επόμενη μέρα επέστρεψε στη δική του εποχή, στο σπίτι του, στην οικογένειά του. Ήταν περήφανος που έσωσε τον κόσμο του μέλλοντος, συνειδητοποιώντας ότι τελικά αυτό που δίνει χαρά και νόημα σε όλους μας είναι η αγάπη για τη ζωή και ό,τι την περιβάλλει.

Σχολή Ομόδους