Δίκτυο 4 | Λύκειο Αγίας Φυλάξεως, Λύκειο Λινόπετρας

Συντελεστές

Λύκειο Αγίας Φυλάξεως

• Αντρέου Αντρέας, Α41
• Παναγιώτου Λυδία
• Παρπέρης Παναγιώτης
• Μούθουνου Σουζάνα, Β32
• Ηρακλέους Σοφία, Β61
• Χριστοφίδης Χρίστος, Α22
• Χαριλάου Κωνσταντίνος, Β32
• Παπαβασιλείου Ευστάθιος, Α23
• Πάνη Ρόπαλη Νικολάου, Β32
• Πετρίδης Παναγιώτης, Β31
• Μαθητές των τμημάτων Γ11 και Γ33 (μετάφραση ποιήματος στην Αγγλική Γλώσσα)

Λύκειο Λινόπετρας

• Κασκίρη Ελένη, Α22
• Κυριάκου Στέφανη, Α41
• Κωνσταντίνου Κορίνα, Β33
• Περικλέους Μελάνθη, Β33
• Σοφοκλέους Λαρίσα, Α41
• Θεοδοσίου Μέλανη, Β61

Έργα Τέχνης

Οπτικοακουστικό Υλικό

Βίντεο - Δίκτυο 04 - Ποίημα "Τελικά ήμουν εγώ"

Φωτογραφικό Υλικό

Μεταγνωστική εμπειρία

Γιατί

Ναι, αυτό έγινε εκείνη τη νύχτα. Οι γονείς μου έβαλαν τα προσωπεία τους και το έπαιξαν η αγαπημένη οικογένεια που δεν είχε καταλάβει τίποτα. Δεν περίμενα κάτι άλλο από αυτούς, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα η αντίδρασή τους. Αφού αυτοί δεν νοιάστηκαν γιατί να νοιαστώ εγώ; Αλλά εσύ νοιαζόσουν. Ακόμα νοιάζεσαι, ακό- μα έρχεσαι και μου μιλάς. Είναι αστείο. Κανονικά οι νεκροί θα έπρεπε να στοιχειώνουν αυτούς που έμειναν πίσω. Εμείς ποτέ δεν ακολουθήσαμε τις νόρμες, έτσι δεν είναι;

Πάντα οι συζητήσεις μας αρχίζουν με τον ίδιο τρόπο. Έρχεσαι, κάθεσαι δίπλα μου και με ρωτάς γιατί. Ξέρω πως θες μια απάντηση, καταλαβαίνω πως την χρειάζεσαι. Αλλά πώς θες να σου απαντήσω; Να βάλω τον άνεμο να σ' το ψιθυρίσει; Τα πουλάκια να σ' το κελαηδήσουν; Νεκρή είμαι. Ναι, ναι ξέρω θα ρωτήσεις γιατί. Πέθανα… σου το είπαν ήδη κι άλλοι, ΠΕ-ΘΑ-ΝΑ! Δεν αλλάζει κάτι αν σ' το ξαναπώ εγώ. Μη με κοιτάς έτσι, δεν είσαι μόνο εσύ που πονάς. Και εγώ πόνεσα.

Γιατί; Πώς θα σε βοηθήσει το γιατί; Νομίζεις θα εμφανιστώ κάπως μαγικά σε ένα λευκό δωμάτιο, σε ένα λευκό κρεβάτι, ότι δεν θα βλέπω εκείνη την μπλε απόχρωση του λευκού που έχουν τα νοσοκομεία; Όχι, φυσικά και όχι! Εσύ νομίζεις πως θα ξυπνήσω από εκείνο το λευκό φως που σου τσούζει τα μάτια το πρωί. Εκείνο το λευκό που νιώθεις, όταν βάζεις το κεφάλι σου στο στήθος του αγαπημένου σου. Όταν το μόνο που υπάρχει σε ολόκληρο τον κόσμο εκείνη τη στιγμή είναι εκείνος, μόνο και μόνο για να χτυπά η καρδιά του, και εσύ, μόνο και μόνο για να υπάρχει κάποιος να την ακούει.

Όταν γύρισα σπίτι ήταν βράδυ. Οι γονείς μου είχαν κοιμηθεί από νωρίς. Δεν έγινε κάτι στο πάρτι που ήμουν πριν, δεν έφταιγε αυτό. Απλώς είχα πιει, ίσως περισσότερο από ό,τι θα έπρεπε. Δεν μου άρεσε ποτέ να πίνω, έπινα από ανάγκη, να πνίξω τις φωνές στο κεφάλι μου που μου φώναζαν την αλήθεια. Πως ποτέ δεν θα γινόμουν αρεστή σε κανέναν. Πως ίσως ο θάνατός μου να βγάζει περισσότερο νόημα από τη ζωή μου. Έτσι ήρθε το τέλος. Σε μια προσπάθεια να σωπάσουν οι σκέψεις μου.

Μπήκα στο δωμάτιο όσο πιο ήσυχα μπορούσα. Είχα τη μουσική στα ακουστικά μου τόσο δυνατά που βούιζαν τα αυτιά μου, δεν με ένοιαζε όμως εκείνη τη στιγμή. Έπεσα στο κρεβάτι με τα μούτρα, το μαξιλάρι μού δυσκόλευε την αναπνοή, δεν είχα δύναμη να κουνηθώ. Έμεινα εκεί με τα τσαλακωμένα μου ρούχα, τα ακουστικά στα αυτιά και το πρόσωπο βαθιά χωμένο στο μαξιλάρι, να το λερώνει το μακιγιάζ. Τι σημασία έχει που λερώθηκε; Άφησε το στίγμα του σε κάτι. Όλοι μας αυτό δεν προσπαθούμε; Να αφήσουμε το στίγμα μας σε κάτι; Είχε περάσει περίπου μισή ώρα. Ήταν μια παρά δέκα. Τίποτα καλό δεν συμβαίνει τέτοια ώρα, οπότε ούτε σε αυτό πρωτοτύπησα. Δεν ξέρω ακριβώς τι ένιωθα. Δεν μου είχε μείνει τίποτα να νιώσω. Μόνο θυμός. Θυμός προς τον εαυτό μου που δεν κατάφερα ποτέ να βρω τη γαλήνη. Το λευκό φως. Έτσι το λέγαμε πάντα, λευκό φως, ξέραμε πως όταν το βρίσκαμε θα σήμαινε πως ήρθε το τέλος. Τελείωσε ο αγώνας.

Δεν ξέρω γιατί, εντάξει; Έκανα λάθος! Έκανα λάθος που σε άφησα. Το παραδέχομαι! Και το λευκό φως το βρίσκω μόνο όταν έρχεσαι και κάθεσαι δίπλα μου και γέρνεις πάνω μου.

Λύκειο Αγίας Φυλάξεως

Το πατρικό

Σήμερα στο πανεπιστήμιο ο καθηγητής μάς είπε πως, αν δεν βρεις τον εσωτερικό σου εαυτό, δεν θα κατορθώσεις τίποτα στη ζωή σου. Αυτό παγίδευσε το μυαλό μου. Πώς ένα άτομο που βρίσκεται σε έναν εσωτερικό διχασμό μπορεί να βρει τον εαυτό του;

Όταν ήμουν μικρή, η μαμά μού έλεγε πως εάν ξέρεις ποια πορεία θα ήθελες να πάρει η ζωή σου, είσαι πραγματικά ευτυχισμένη και λάμπει η ψυχή σου. Έτσι της άρεσε να μου λέει.

Είμαι ήδη είκοσι χρονών. Σκέφτομαι τα λόγια της μάνας μου. Παίρνω τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου και οδηγώ, χωρίς να ξέρω πού πάω, μέχρι που ο δρόμος με βγάζει στο πατρικό μου. Είναι έρημο, γυμνό, συντρίμμια παντού, λες και όλες οι αναμνήσεις που έχω από εδώ δεν υπήρξαν ποτέ.

Διστάζω να μπω μέσα, φοβάμαι. Φοβάμαι να αντικρίσω όλους τους φόβους που αγνοούσα μικρή. Αποφασίζω να μπω. Από μνήμη και μόνο οδηγούμαι στο παιδικό μου δωμάτιο. Το μόνο που υπάρχει πλέον εδώ είναι η πράσινη κουρτίνα στο παράθυρο δίπλα από το κρεβάτι μου. Η μόνη διαφορά είναι πως τώρα είναι σκισμένη και την παίρνει πέρα δώθε ο κρύος αέρας του χειμώνα. Έχοντας τον αέρα στα αυτιά μου, σαν μια κραυγή, νιώθω βαρύ το άγχος και ψάχνω στο μυαλό μου μία διέξοδο, μία πόρτα που θα με πάρει σε ένα μέρος, όπου θα είμαι ο εαυτός μου χωρίς κανέννα φόβο. Αυτή η πόρτα μοιάζει απομακρυσμένη ωστόσο ανοιχτή, για να μπω μέσα και εκεί να βρω τη γαλήνη, την πληρότητα που πάντοτε έψαχνα.

Βρίσκομαι ακόμη στο πατρικό μου. Μπροστά μου είναι το ψυγείο μας με παλιές φω- τογραφίες στην πόρτα του. Μου ξυπνούν πολλές αναμνήσεις όχι και τόσο κακές. Θυμάμαι τον μπαμπά και τη μαμά να χορεύουν στη μέση της κουζίνας μετά από κάθε βραδινό. Τον παππού να διαβάζει την εφημερίδα του στην κουνιστή πολυθρόνα. Θυμάμαι εμένα και τα αδέλφια μου που πηγαίναμε στη θάλασσα κάθε καλοκαίρι και τον ήχο των κυμάτων να χτυπάει στα βράχια σαν μελωδία.

Μαζεύω τις φωτογραφίες βιαστικά. Ναι, αυτή είμαι εγώ και τίποτα δεν αλλάζει! Κανείς δεν μπορεί να με αλλάξει ή να με αναγκάσει να αλλάξω. Πρέπει να κλείσω τις πληγές μου, τώρα! Συμφιλιώνομαι με εμένα. Το μέλλον του κάθε ανθρώπου το κα- θορίζει ο ίδιος με τις αποφάσεις και τις πράξεις του. Το παίρνω απόφαση. Φεύγω να προλάβω την πόρτα ανοιχτή.

Λύκειο Αγίας Φυλάξεως