Δίκτυο 17 | Γυμνάσιο Φανερωμένης, Γυμνάσιο Αθηένου, Γυμνάσιο Πετράκη Κυπριανού, Ευρυβιάδειο Γυμνάσιο

Συντελεστές

Γυμνάσιο Φανερωμένης

Συμμετείχαν οι μαθητές/τριες:
• Αλεξάνδρου Κωνσταντίνα, Α2
• Παπαχριστοδούλου Σωτήρης, Α2
• Σούγλης Καλλίνικος, Β1
• Ioana Diana Turcu, Β2
• Κωνσταντίνου Κυπριανός-Σταύρος, Β3
• Νικολάου Σωτήρης, Γ3

Γυμνάσιο Πετράκη Κυπριανού

Συμμετείχαν οι μαθήτριες:
• Σταύρου Έλενα, Β1
• Παρασκευά Βάρια, Β1
• Λουκαΐδη Αδαμαντία, Β1
• Αλεξάνδρου Γεωργία, Β1
• Γεωργίου Ανδριάνα, Β2

Γυμνάσιο Αθηένου

Συμμετείχαν οι μαθητές/τριες:
• Περατικός Παναγιώτης, Γ1
• Φάνου Κυριάκος, Γ1
• Κουτσουλλή Ελένη, Γ3
• Παναγιώτου Νεφέλη, Γ3
• Μιχαήλ Ηλιάνα, Γ4

Ευρυβιάδειο Γυμνάσιο Λάρνακας

Συμμετείχαν οι μαθήτριες:
• Αρτσακασβίλι Νίνο, Β3
• Ματζώρου Ειρήνη, Β3
• Τοσουνίδου Στέφανη, Β3
• Γαβριήλ Βασιλική, Γ2

Έργα Τέχνης

Οπτικοακουστικό Υλικό

Φωτογραφικό Υλικό

Κειμενική Διάθλαση

Ταξίδι σκέψεων

Το ταξίδι ξεκίνησε. Ένα ταξίδι νοερό, σκέψεων, γεμάτο αναμνήσεις, νοσταλγία για τη χαμένη γη μας, την πικραμένη, πληγωμένη, γλυκιά πατρίδα μας. Για όσους χάθηκαν, για όσους έζησαν, για όσους βρέθηκαν χωρίς ζωή.

Θέλω να ανοίξω τις πύλες του παρελθόντος, θέλω να τρέξω, θέλω να φτάσω εκεί, εκεί που τώρα θα ’μουν. Η πόλη, τα χωριά, τα σπίτια, οι εκκλησιές μας καρτερούν. Σκοτωμοί, κραυγές, βομβαρδισμοί, σειρήνες, πανικός, τρόμος, κλάμα. Το κλειδί στην πόρτα είναι το σωστό. Γιατί δεν ανοίγει; Η κλειδαριά πρέπει να φύγει!

Τα κυκλάμινα του Πενταδακτύλου, οι πορτοκαλιές και οι λεμονιές της Αμμοχώστου μάς μεθούν με τις μυρωδιές τους, το μοσκοβόλημά τους παραμένει άσβεστο στο μυαλό, στην καρδιά, στην ψυχή, που θέλει να ξεφύγει, να παίξει κρυφτό, να βρεθεί και να ζήσει το πριν, όταν όλα ήταν αρμονικά, ήρεμα, ο κόσμος ήταν γεμάτος χαρά, ελπίδα, ευτυχία, γελούσε, τραγουδούσε, χόρευε, μιλούσε, αγαπούσε…

Κάνε κουράγιο μικρή μας πατρίδα. Σου το υποσχόμαστε. Ποτέ δε θα σε εγκαταλείψουμε. Ποτέ δε θα σε ξεχάσουμε. Πάντα ήσουν, είσαι και θα είσαι χαραγμένη στην καρδιά μας. Το καράβι θα είναι πάντοτε έτοιμο, για να φτάσει μια μέρα στον προορισμό του. Όλοι μας, οι ταξιδιώτες, θα είμαστε εκεί στην πρύμνη του, έτοιμοι να κατεβούμε και να χαρούμε τη χρυσή αμμουδιά της Αμμοχώστου, τη θάλασσα της Κερύνειας μας, τα κάστρα του Πενταδακτύλου μας, το Ριζοκάρπασο, τη Σαλαμίνα… Σκούπισε τα δάκρυά σου, Κύπρος μας, αγαπημένη. Ερχόμαστε. Το καράβι σε λίγο ξεκινά και όλοι μας σύντομα θα ρίξουμε άγκυρα στα καταγάλανα νερά σου, στα λιμάνια σου και θα ξαναπερπατήσουμε στις ήρεμες ακτές σου. Περίμενέ μας. Σε λίγο φτάνουμε. Ερχόμαστε!

Γυμνάσιο Πετράκη Κυπριανού

Κατάθεση Ψυχής

Σκέψεις πηγαίες, αφτιασίδωτες, μια μορφή αυτόματης γραφής, της γραφής του ονείρου σε πεζό λόγο, όπως αποκαλύφθηκαν αυθόρμητα κατά τη λειτουργία του ΒΠΕ

Αγαπώ τον εαυτό μου, έχω αυτοπεποίθηση, αγαπώ τους φίλους, λατρεύω τα ταξίδια, λατρεύω τον κόσμο της φαντασίας, μου αρέσει η χαλάρωση.

Στη ζωή μας υπάρχουν εντάσεις, οι οποίες δίνουν ζωντάνια στην καθημερινότητά μας. Ξεφεύγω, λοιπόν, και φαντάζομαι ένα μέρος καταπράσινο, ένα παγκάκι ξύλινο κάτω από τον καταγάλανο ουρανό και δέντρα ψηλά. Ο τόπος μυρίζει άνοιξη, τα φύλλα των δέντρων θροΐζουν, δεν με απασχολεί τι θα γίνει αύριο.

Μια παρέα, ένα πρωινό τ’ Απρίλη, σ’ ένα σχολείο, σε μια αίθουσα, σε ένα Ποιητικό Εργαστήρι. Η σκέψη τρέχει και ακροβατεί. Ζητά να βρει, να δει, ν’ ακούσει, να γελάσει, να ζήσει το άπιαστο όνειρο. Κάποια στιγμή θα γίνουν όλα όπως πριν. Στάχυα, κυκλάμινα, αμμουδιά, κρυστάλλινα νερά. Μέσα από λόγια και εικόνες στη μνήμη, στην ψυχή.

Έξω στη φύση εγώ και το γατάκι μου. Πόσο πολύ το αγαπώ. Είμαστε εκεί. Αυτό λέγεται ευτυχία. Δεν χωράει η θλίψη κι ο πόνος. Ένα μέρος που δέχεται και χωράει τον καθένα.

Σήμερα ο καιρός έχει φτιάξει. Η μυρωδιά των κεριών στην αίθουσα, τα λουλούδια, η ζωγραφιά που έφτιαξε η Ιωάννα. Πόσο όμορφα είναι όλα!

Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα σχολείο, είκοσι μαθητές κάθισαν σ’ έναν κύκλο. Έλεγε ο ένας του άλλου τον πόνο του και τραγουδούσαν και μιλούσαν και δεν βαρέθηκαν. Εκεί, σ’ αυτή την αίθουσα στο σχολείο, εκεί όπου χωρούσαν όλοι.
Αν ο κόσμος μας ήταν φτιαγμένος με τα χαμόγελα αυτών των παιδιών, γραμμένος με τις λέξεις της ψυχής τους, ζωγραφισμένος με τα όνειρά τους, τότε θα ήταν πιο όμορφος.

Κι ας είναι δύσκολο ν’ ανεβαίνεις βουνά, να ψάχνεις το φως, κι ας προσπαθείς να κρύψεις μέσα σου την άνοιξη με βαθιές ανάσες. Εδώ όπου όλοι χωράνε, οι ανάσες δίνουν το φως.