Δίκτυο 4 | Γυμνάσιο Αποστόλου Παύλου, Νικολαΐδειο Γυμνάσιο, Γυμνάσιο Αποστόλου Ανδρέα Έμπας, Γυμνάσιο Αγίας Παρασκευής Γεροσκήπου

Συντελεστές

• Γεωργίου Νικόλας, Γ6
• Λαυρεντιάδης Δημήτρης, Γ6
• Τσουκαλίδης Χριστοφής, Γ6
• Παπαδημητρίου Μαρία, Γ6
• Χατζηπολυκάρπου Κωνσταντίνος, Γ6

• Κουσίδη Ευθαλία Αναστασία, Β4
• Χατζηπαναγιώτου Αρίστη, Γ2
• Αβρααμίδης Άγγελος, Γ4
• Κουππάρης Δημήτρης, Γ4
• Παπακώστα Μαρία Μυρσίνη, Γ4

• Νεοφύτου Χριστόδουλος, B6
• Χρυσομάλη Μαρία, Β7
• Ηλιάνα Νέμρυ, Γ1
• Πάτσαλου Ιφιγένεια, Γ6

• Σαρνταρίδη Χριστίνα, Β2
• Κεζούδη Μαρίνα, Β7
• Θεοφάνους Μυριάνθη, Γ4
• Ρένα Ρασποπούλου, Γ4
• Περέιρα Ταρούλ, Γ6

Έργα Τέχνης

Οπτικοακουστικό Υλικό

Βίντεο - Δίκτυο 04 - Ποίημα "Παιδί, ήθελα έναν τίτλο"

Φωτογραφικό Υλικό

Κειμενική Διάθλαση

Θέλω να ξέρεις ότι προσπάθησα

Έσβησα τα κεριά για άλλη μια φορά, χειροκρότημα αντηχεί στο δωμάτιο, φιλία,
αγκαλιές από δικούς μου ανθρώπους, ανθρώπους που μ’ αγαπούν. Μα εσύ λείπεις,
δεν είσαι πια εδώ. Αλήθεια, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τόση χαρά, το ξέρω μεγαλώνω
αλλά μαζί μου μεγαλώνει και ο πόνος. Μου είπες να είμαι δυνατή, και κατά τη διάρκεια
της μέρας αυτό κάνω. Τι γίνεται όμως, όταν πέφτει η νύχτα; Λείπεις, δεν μπορώ να τρέξω
στην αγκαλιά σου, τώρα πια τρέχω κάτω από τα σεντόνια και αφήνω τα δάκρυα να
τρέξουν, να γίνουν χείμαρρος. Περνάει μια νύχτα, δυο, τρεις... Ο πόνος γιατί δεν
περνά όμως; Τον πόνο ήθελα να χάσω, εσένα έχασα. Ήταν δύσκολο πριν, αλλά στο
«πριν» είχα εσένα και μπορούσα να ξεπεράσω τα πάντα, τώρα όμως πέταξες. Περπατάω
στα τυφλά, χωρίς να ξέρω το πώς, το πού και το γιατί. Πέρασαν οι εποχές που έτρεχα
ανέμελα ανάμεσα στα περβόλια και η όσφρησή μου άνοιγε κάθε φορά που μύριζα τους
ανθούς των κίτρων, των κίτρων που τώρα δεν θα έχω την ευκαιρία να ξαναγευτώ. Ή τότε
στη θάλασσα, μου είπες να προσέχω και γω σαν το ξεροκέφαλο παιδί που κάποτε
ήμουν, σε αγνόησα. Το σημάδι στο πόδι ακόμα το έχω, το πιο ευχάριστο σημάδι
που έχω αυτό είναι. Τα άλλα είναι από πόνο, βάσανα και κακουχίες, αυτό όμως
είναι αλλιώτικο, είναι δημιούργημα της αθωότητας. Όποτε το βλέπω, μπορώ να ακούσω
τη φωνή σου να μου λέει «Δεν στα 'λεγα εγώ;». Τα 'λεγες, έλεγες πολλά, η φωνή σου
ήταν σαν μια μελωδία, η ωραιότερη που άκουσα ποτέ. Θα 'δινα τα πάντα να την άκουγα
για μια τελευταία φορά. Αλλά ξέρω πως δεν γίνεται, γιατί έδωσα πολλά και για
αντάλλαγμα δεν πήρα τίποτα, είτε δώσω είτε όχι το ίδιο κάνει. Ξέρω πως αν ήσουν εδώ
θα μου λεγες «Σταμάτα, παιδί μου, όλα μέσα σου να τα κρατάς. Μίλα, βγάλτα από μέσα
σου». Συγγνώμη μαμά μου, μα όποτε προσπαθώ να εκφράσω αυτά που νιώθω, δεν
βγαίνουν λόγια, μόνο δάκρυα. Μαμά μου, μητερούλα μου, εσύ γαλήνεψες έγινες άγγελος.
Εγώ όμως πότε θα γαληνέψω; Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι, όπως έκανες και εσύ, θέλω
να ακολουθήσω τα δικά σου χνάρια. Ωστόσο αν αποτύχω, συγχώρα με, μαμά μου.
Θέλω να ξέρεις ότι προσπάθησα!

Γυμνάσιο Αποστόλου Ανδρέα Έμπας

Κατάθεση Ψυχής

Σκέψεις πηγαίες, αφτιασίδωτες, μια μορφή αυτόματης γραφής, της γραφής του ονείρου σε πεζό λόγο, όπως αποκαλύφθηκαν αυθόρμητα κατά τη λειτουργία του ΒΠΕ

Μου αρέσουν τα τραγούδια, ο χορός, η μουσική και η συνεργασία με άλλα άτομα.

Γεννήθηκα για να αγαπώ. Γεννήθηκα για να αγαπώ εσένα.
Μ’ αρέσει αυτή η βιβλιοθήκη εδώ. Εδώ κάνω σκέψεις. Σκέφτομαι πως ο κόσμος
δεν πλάστηκε αγγελικά και το βάρος της ζωής δε φεύγει.

Το χαμόγελό σου είναι το μόνο που βλέπω και όσα κρύβονται πίσω από αυτό, ίσως τώρα, ίσως μετά, σε μία στιγμή ίσως γυρίσουμε στο παρελθόν.

Η ευδαιμονία της ζωής βρίσκεται στην επαφή μας με τη φύση. Η εναρμόνιση με το
σύμπαν αποτελεί το υπέρτατο αγαθό της επίγειας ζωής μας.

Αναμμένα κεριά, προσευχή για σένα που η ψυχή σου γαληνεύει πάνω από τη
θάλασσα της Αμμοχώστου κι αναβλύζουν παντού οι μυρωδιές των γιασεμιών και των λεμονανθών.

Κάποιες στιγμές νιώθω το χάος να με τυλίγει. Γυρνάω, κι έχεις φύγει σαν αερικό.
Ανατριχίλα.

Εξαγοράζονται τα όνειρα; Δεν ξέρω πώς ν’ απαντήσω.
Φουσκωμένο ποτάμι οι ζωές μας.

Βλέπω τον κόσμο μέσα από ένα εργαστήριο ποίησης. Η πόλη μου, η πόλη σου, το
αποτύπωμά μας.
Το λευκό της αμμουδιάς, το μπλε τ’ ουρανού ίδια η ψυχή σου, ίδια η ψυχή μου.