Δίκτυο 2 | Λύκειο Αγίου Αντωνίου, Απεήτειο Γυμνάσιο Αγρού

Στις 24 Νοεμβρίου 2023 διεξήχθη Βιωματικό Ποιητικό Εργαστήρι στο Λύκειο Αγίου Αντωνίου και στο Απεήτειο Γυμνάσιο Αγρού.

Μέσα από μια διεπιστημονική και διαθεματική διαδικασία, οι συμμετέχοντες ανακαλύπτουν βιωματικά τον έσω και τον έξω κόσμο και επικοινωνούν με αυτόν. Αναγνωρίζουν σφάλματα και λάθη και επιβεβαιώνουν την αναγκαιότητα ανατροπής των καιρών. Έτσι, μέσω της αυτόματης γραφής, της γραφής του Ονείρου, συνθέτουν και μετρούν ποιητικά τα ηλιοβασιλέματα στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο, να μην τους λείπει ένα..

Και ξαφνικά, συμβαίνουνε τα σκοτεινά και τα απροσδόκητα στην πόλη του Ευαγόρα. Ωστόσο, τα καράβια μας χρεώνονται την ευθύνη να μας βγάλουν σε στεριές λυτρωτικές.

«Στη Σαλαμίνα
στων μαρμάρων τις ρωγμές μύριζαν τα κυκλάμινα Μια περιπέτεια η ζωή, μια ιστορία, μια δύναμη»

Και ξαφνικά μεσάνυχτα σταμάτησαν οι δείκτες

Το ρολόι στον τοίχο μετράει στιγμές
άλλοτε άσχημες και άλλοτε ζεστές

Σαλαμίνα
Στις ρωγμές των μαρμάρων σου
μύριζαν τα κυκλάμινα
τα δευτερόλεπτα μοιάζανε παραμύθι
κι εγώ
γέμιζα το καλάθι μου
με βότσαλα και λέξεις
με νούφαρα και φως

Ξαφνικά μεσάνυχτα σταμάτησαν οι δείχτες
στο γραμμόφωνο πάγωσε ο σκοπός

Το κεφάλι μου βουίζει
σπίρτο ανάβει τη σκέψη μου
Μια περιπέτεια η ζωή
μια ιστορία μια δύναμη
Παίρνω το ποδήλατό μου
και κάνω τη διαδρομή
από το δικό μου θέατρο
στο καράβι της Κερύνειας
στον πύργο του Οθέλλου
και γράφω
Γράφω για τα παιδιά
που δεν πρόλαβαν να ακούσουν
το δικό μας παραμύθι

Συντελεστές

Λύκειο Αγίου Αντωνίου

Συμμετείχαν οι μαθητές/τριες:

• Δημητρίου Άγγελος, Α31
• Πολυκάρπου Αργυρώ, Γ31
• Αλναΐμι Ταπαράκ, Β31
• Αντωνίου Μαρίνα, Β31
• Κωνσταντίνου Φρόσω, Β31
• Λανίτου Θεανώ, Β31

Υπεύθυνες:
Ειρήνη Θεοφάνους, Βασιλική Κωνσταντίνου, Φιλόλογοι

Συνεργάτες/συνεργάτιδες:
Ελένη Ζιβάνα, ΒΔ Φιλόλογος

Απεήτειο Γυμνάσιο Αγρού

Συμμετείχαν οι μαθητές/τριες:

• Μιχαήλ Γεωργιάνα, Δ1
• Μιχαήλ Έλενα, Δ1
• Μιχαήλ Ηλίας, Δ1
• Κυριάκου Ανδρέας, Δ1
• Ντούνη Σίντνεϊ, Δ1
• Ντουντάνιετς Μαλβίνα, Δ1
• Σοφοκλέους Χρυσοβαλάντης, Δ1
• Φωτίου Νίκη, Δ1

Υπεύθυνη:
Σαββούλα Μαλλούπα, Φιλόλογος

Συνεργάτες/συνεργάτιδες:
Σαλώμη Χατζηνεοφύτου, ΒΔ Φιλόλογος

Έργα Τέχνης

Οπτικοακουστικό Υλικό

Φωτογραφικό Υλικό

Κειμενική Διάθλαση

Στόχος είναι το ταξίδι
Η διαδρομή με τα πόδια προς το σπίτι της γιαγιάς μου κάθε απόγευμα είχε μετατραπεί σε έναν φυσικό ρυθμό της ζωής μου. Το μονοπάτι που περπατούσα έβλεπε από τη μία πλευρά τη θάλασσα και την πόλη, και από την άλλη το βουνό με τα δέντρα και τους θάμνους του.

Όταν έφτανα στο σπίτι της γιαγιάς μου, εκείνη καθόταν στην καρέκλα της με ένα πλατύ χαμό- γελο. Με καλούσε να πάω κοντά της και μου έλεγε ιστορίες. Οι λέξεις μετέτρεπαν τον κόσμο γύρω μου σε έναν πίνακα ζωγραφικής. Μέσα από τις ιστορίες της, ταξίδευα σε μαγικούς κόσμους και έβλεπα τα πάντα με μια άλλη οπτική γωνία.

Καθώς μεγάλωνα, όμως, άρχισα να ανησυχώ για το μέλλον μου. Η γιαγιά μου, πάντα με κατανόηση, μου έλεγε ότι πρέπει να θέτω στόχους, μικρούς πρώτα και μετά μεγαλύτερους και ότι θα ήταν πάντα δίπλα μου, για να με υποστηρίξει. Αποφάσισα, λοιπόν, να θέσω αρχικά δύο στόχους: Nα κερδίσω τον επαρχιακό διαγωνισμό Μαθηματικών και να κατακτήσω τον πρώτο τίτλο στην Ολυμπιάδα των Μαθηματικών. Διάβαζα με τις ώρες και η γιαγιά μου έλεγε ότι ακόμα και να μην τα καταφέρω, η προσπάθειά μου και μόνο είναι εξίσου αξιοθαύμαστη όσο και το πρώτο βραβείο. .

Τη νύχτα πριν από τους επαρχιακούς διαγωνισμούς Μαθηματικών, ένα θλιβερό νέο μου έκοψε την ανάσα. Η γιαγιά μου απεβίωσε. Ο κόσμος μου κατέρρευσε. Έπρεπε όμως να προ- σπαθήσω για τον πρώτο μου στόχο, όπως της υποσχέθηκα. .

Δεν μπόρεσα να συγκεντρωθώ στον επαρχιακό διαγωνισμό. Η τελευταία άσκηση μου φάνη- κε τόσο δύσκολη, που δεν προσπάθησα καν να τη λύσω. Το μόνο που ήθελα ήταν να έχω τη γιαγιά μου ξανά δίπλα μου, να μοιραστούμε τις χαρές και τις νίκες μου. Δεν έκανα καν τον κόπο να ελέγξω την ιστοσελίδα με τους νικητές. Ήξερα ότι δεν ήμουν ανάμεσά τους. Εκείνη τη μέρα των αποτελεσμάτων, όμως, αποφάσισα ότι θα έκανα την γιαγιά μου περήφανη, απο- φάσισα ότι έπρεπε να κερδίσω την Ολυμπιάδα. .

Μετά από πολλή προετοιμασία, είχε έρθει η μεγάλη μέρα. Άρχισα να λύνω ασκήσεις, και έφτασα στην τελευταία. Μου φάνηκε γνώριμη, και μετά θυμήθηκα ότι ήταν η ίδια άσκηση με εκείνη του επαρχιακού διαγωνισμού, την άσκηση που δεν κατάφερα να λύσω. Ευτυχώς, είχα ακόμη μισή ώρα για να την λύσω, επειδή είχα τελειώσει τις άλλες ασκήσεις πολύ γρήγορα. Σκεφτόμουν για 15 λεπτά,, χωρίς να μπορώ να προχωρήσω στη λύση, μέχρι που θυμήθηκα τις ιστορίες τις γιαγιάς μου. Με τον ίδιο τρόπο που με έκαναν να δω τα πάντα από άλλη οπτική γωνία, έπρεπε να κάνω το ίδιο με την άσκηση. Λίγο πριν αρχίσουν να μαζεύουν τα γραπτά, βρήκα τη σωστή απάντηση. .

Αφού κέρδισα την Ολυμπιάδα βρέθηκα στη Νορβηγία. Ήταν το έπαθλο της διάκρισής μου. Πήγα μια βόλτα μόνος μου στο δάσος δίπλα στο ξενοδοχείο. Ήταν τόσο γαλήνιο το τοπίο και η γιαγιά μου ήρθε και πάλι στο μυαλό μου, για να με συγχαρεί που τα κατάφερα. .

Λανίτειο Λύκειο

Ήταν μια ζεστή, ήρεμη καλοκαιρινή μέρα του Αυγούστου. Το βαρόμετρο χτυπούσε κόκ- κινο. Εγώ και η γιαγιά μου καθόμασταν στις ψάθινες καρέκλες της αυλής της, παρέα με τους τζίτζικες. Αρχίζει να μου αφηγείται τη γεμάτη εμπειρίες ιστορία της, καθώς οι ήχοι κι οι μυρωδιές μάς ταξιδεύουν σε έναν κόσμο μαγικό που κανείς δεν έχει επισκεφτεί μέχρι σήμερα. Πριν πολλά χρόνια λοιπόν η ζωή ήταν αλλιώτικη, το άγχος δεν κυριαρ- χούσε τις ζωές μας. Μεταφερόμασταν σε τοπία ήρεμα όπου το μάτι ξεκουραζόταν και η ψυχή γαλήνευε. Κάθε Κυριακή πρωί - πρωί μαζευόμασταν στης εκκλησιάς το κατώφλι, τη Θεία Κοινωνία να γευτούμε, τις πίκρες πίσω να αφήσουμε και όλα όσα ζήσαμε να θυμηθούμε.

Λανίτειο Λύκειο

Είναι μία μέρα ηλιόλουστη, σε μία ήρεμη θάλασσα με ζεστή αμμουδιά. Αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει τίποτα που να φέρνει δυστυχία γύρω μου. Ολόγυρα, τα όμορφα και έντονα χρώματα των κυμάτων και της χρυσής αμμουδιάς. Στο άγχος και στα προβλήματά μου, μονο στη θάλασσα ταξιδεύω. Εδώ έχω την ευκαιρία να χαλαρώσω με τον ήχο των κυ- μάτων και να ονειρεύομαι για το μέλλον. Μόνη μου είμαι σε αυτή τη θάλασσα, όμως δεν νιώθω μοναξιά. Όλα μοιάζουν σαν ένα παραμύθι. .

Λανίτειο Λύκειο

Η Κύπρος μας διψά

Η Κύπρος μας διψά
η απέραντη θάλασσά μας δεν μπορεί να την ποτίσει
η Αμμόχωστος, η Κερύνεια
Όλοι μας διψάμε για Λευτεριά
Η γιαγιά, ο παππούς απ' το παράθυρο
αντικρίζουν
τον τόπο που γεννήθηκαν,
τον τόπο όπου άνθισαν
Μα και πάλι σε σκοτάδι μαύρο
βυθίζονται,
όταν ακούγονται
οι Σειρήνες του πολέμου
θυμούνται και δακρύζουν
Όμως στο βάθος του ορίζοντα
μια σπιθαμή Ελπίδας φωτίζει
ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίζεται
και μια ψυχή αρχίζει
και πάλι να πιστεύει
στον πόθο για Λευτεριά

Λανίτειο Λύκειο

Κατάθεση Ψυχής

Σκέψεις πηγαίες, αφτιασίδωτες, μια μορφή αυτόματης γραφής, της γραφής του ονείρου σε πεζό λόγο, όπως αποκαλύφθηκαν αυθόρμητα κατά τη λειτουργία του ΒΠΕ

Ανεμόεσσα Κερύνεια μου, κεντώ τη μνήμη στο χώμα σου, γνέθω την καρτερία στον αργαλειό των ονείρων.

Στο παλιό γραμμόφωνο ένας γνώριμος σκοπός μου θυμίζει ένα παραμύθι που χάθηκε.

Κοιτάζω το ρολόι στον τοίχο. Παρατηρώ το σχήμα του. Συνειδητοποιώ στιγμές. Τόσον καιρό περιμένω πώς και πώς να περάσει ο χρόνος. Δεν βλέπω αυτά που βρίσκονται μπροστά μου. Η δύναμή μου σκορπισμένη στην άμμο. Η ελπίδα σε ένα κλαδί λεβάντας, το παραμύθι που με περιμένει. Παίρνω το ποδήλατό μου να πάω να θάψω το μυστικό μου.

Θα ήθελα να κοιμάμαι όλη την ώρα. Θα ήθελα να ξεφύγω. Να βάλω τα πόδια μου στη ζεστή άμμο. Το κεφάλι μου βουίζει από τις φωνές όλων αυτών που τριγυρίζουν άσκοπα.

Παλιά μου διάβαζαν παραμύθια. Κάθε μέρα και μια περιπέτεια. Νιώθω άσχημα για τα παιδιά που δεν πρόλαβαν να ακούσουν παραμύθια, για το δικαίωμα κάθε παιδιού στην ελευθερία, στη ζωή, στην ομορφιά.

Έχω πάντοτε μαζί μου ένα καλάθι και μαζεύω κοχύλια και βότσαλα.

Στο ίδιο δωμάτιο η μελωδία του φλάουτου να τραγουδάει τα συναισθήματα όλων μας, τις αναμνήσεις μας, τις μνήμες μας. Η σκέψη μου στη Σαλαμίνα.

Στην ανεμόεσσα Κύπρο μας, στις αμμουδιές της Σαλαμίνας, προβάλει ο Οθέλλος μέσα από την ιστορία ξυπνώντας τη μνήμη, τη συνείδηση, το θέατρο του παραλόγου και τη χαμένη αθωότητα.

Πάμε να πετάξουμε μακριά. Είναι βάλσαμο ψυχής η δύναμη της τέχνης. Ίσως αύριο θα είναι καλύτερη μέρα.