Δίκτυο 1 | Λύκειο Αγίου Νικολάου, Λανίτειο Λύκειο

Συντελεστές

Λύκειο Αγίου Νικολάου

• Zurabashvili Mariam, Α21
• Καρτούδη Μελίνα, Α21
• Γιωργάκη Ελίνα, Α22
• Πάτη Μαρία, Α22
• Μελινιώτου, Δέσποινα Β31
• Βασιλειάδη Βασιλική, Β31
• Παναγή Λεόνη, Β41
• Χαραλάμπους Νικόλας, Β41
• Φιλίππου Ραφαήλια, Β51

Λανίτειο Λύκειο

• Κούρτελλου Νεοφύτου Μάρα Αμαρυλλίς, Α11
• Άρκου Αναστασία, Α23
• Θεοδότου Αντριάνα, Α23
• Λουκά Μαρίνος, Α23
• Μιχαήλ Μιχάλης, Α23
• Σάββα Άντρεα, Α23
• Συμεού Ελεονόρα, Α23
• Φωτεινού Άντρεα, Α23
• Χατζησάββα Σεμέλη, Α23
• Πιερίδου Μαριλένα, Α26

Έργα Τέχνης

Οπτικοακουστικό Υλικό

Φωτογραφικό Υλικό

Κειμενική Διάθλαση

Στόχος είναι το ταξίδι

Η διαδρομή με τα πόδια προς το σπίτι της γιαγιάς μου κάθε απόγευμα είχε μετατραπεί σε έναν φυσικό ρυθμό της ζωής μου. Το μονοπάτι που περπατούσα έβλεπε από τη μία πλευρά τη θάλασσα και την πόλη, και από την άλλη το βουνό με τα δέντρα και τους θάμνους του.

Όταν έφτανα στο σπίτι της γιαγιάς μου, εκείνη καθόταν στην καρέκλα της με ένα πλατύ χαμό- γελο. Με καλούσε να πάω κοντά της και μου έλεγε ιστορίες. Οι λέξεις μετέτρεπαν τον κόσμο γύρω μου σε έναν πίνακα ζωγραφικής. Μέσα από τις ιστορίες της, ταξίδευα σε μαγικούς κόσμους και έβλεπα τα πάντα με μια άλλη οπτική γωνία.

Καθώς μεγάλωνα, όμως, άρχισα να ανησυχώ για το μέλλον μου. Η γιαγιά μου, πάντα με κατανόηση, μου έλεγε ότι πρέπει να θέτω στόχους, μικρούς πρώτα και μετά μεγαλύτερους και ότι θα ήταν πάντα δίπλα μου, για να με υποστηρίξει. Αποφάσισα, λοιπόν, να θέσω αρχικά δύο στόχους: Nα κερδίσω τον επαρχιακό διαγωνισμό Μαθηματικών και να κατακτήσω τον πρώτο τίτλο στην Ολυμπιάδα των Μαθηματικών. Διάβαζα με τις ώρες και η γιαγιά μου έλεγε ότι ακόμα και να μην τα καταφέρω, η προσπάθειά μου και μόνο είναι εξίσου αξιοθαύμαστη όσο και το πρώτο βραβείο.

Τη νύχτα πριν από τους επαρχιακούς διαγωνισμούς Μαθηματικών, ένα θλιβερό νέο μου έκοψε την ανάσα. Η γιαγιά μου απεβίωσε. Ο κόσμος μου κατέρρευσε. Έπρεπε όμως να προ- σπαθήσω για τον πρώτο μου στόχο, όπως της υποσχέθηκα.

Δεν μπόρεσα να συγκεντρωθώ στον επαρχιακό διαγωνισμό. Η τελευταία άσκηση μου φάνη- κε τόσο δύσκολη, που δεν προσπάθησα καν να τη λύσω. Το μόνο που ήθελα ήταν να έχω τη γιαγιά μου ξανά δίπλα μου, να μοιραστούμε τις χαρές και τις νίκες μου. Δεν έκανα καν τον κόπο να ελέγξω την ιστοσελίδα με τους νικητές. Ήξερα ότι δεν ήμουν ανάμεσά τους. Εκείνη τη μέρα των αποτελεσμάτων, όμως, αποφάσισα ότι θα έκανα την γιαγιά μου περήφανη, απο- φάσισα ότι έπρεπε να κερδίσω την Ολυμπιάδα.

Μετά από πολλή προετοιμασία, είχε έρθει η μεγάλη μέρα. Άρχισα να λύνω ασκήσεις, και έφτασα στην τελευταία. Μου φάνηκε γνώριμη, και μετά θυμήθηκα ότι ήταν η ίδια άσκηση με εκείνη του επαρχιακού διαγωνισμού, την άσκηση που δεν κατάφερα να λύσω. Ευτυχώς, είχα ακόμη μισή ώρα για να την λύσω, επειδή είχα τελειώσει τις άλλες ασκήσεις πολύ γρήγορα. Σκεφτόμουν για 15 λεπτά,, χωρίς να μπορώ να προχωρήσω στη λύση, μέχρι που θυμήθηκα τις ιστορίες τις γιαγιάς μου. Με τον ίδιο τρόπο που με έκαναν να δω τα πάντα από άλλη οπτική γωνία, έπρεπε να κάνω το ίδιο με την άσκηση. Λίγο πριν αρχίσουν να μαζεύουν τα γραπτά, βρήκα τη σωστή απάντηση.

Αφού κέρδισα την Ολυμπιάδα βρέθηκα στη Νορβηγία. Ήταν το έπαθλο της διάκρισής μου. Πήγα μια βόλτα μόνος μου στο δάσος δίπλα στο ξενοδοχείο. Ήταν τόσο γαλήνιο το τοπίο και η γιαγιά μου ήρθε και πάλι στο μυαλό μου, για να με συγχαρεί που τα κατάφερα.

Λανίτειο Λύκειο

Μικροδιήγημα 1

Ήταν μια ζεστή, ήρεμη καλοκαιρινή μέρα του Αύγουστο. Το βαρόμετρο χτυπούσε κόκκινο. Εγώ και η γιαγιά μου καθόμασταν στις ψάθινες καρέκλες στης αυλής της παρέα με τους τζίτζικες. Αρχίζει να μου αφηγείται την γεμάτη εμπειρίες ιστορία της καθώς οι ήχοι κι οι μυρωδιές μας παραπέμπουν σε ένα κόσμο μαγικό που κανείς δεν έχει επισκεφτεί μέχρι σήμερα. Πριν πολλά χρόνια λοιπόν η ζωή ήταν αλλιώτικη, το άγχος δεν κυριαρχούσε τις ζωές μας. Αφού στα δύσκολα πιστεύαμε και όταν νιώθαμε καλά δοξάζαμε. Μεταφερόμασταν σε τοπία ήρεμα όπου το μάτι ξεκουράζεται και η ψυχή γαληνεύει. Κάθε Κυριακή πρωί πρωί στις εκκλησιές το κατώφλι μαζευόμασταν, την Θεία Κοινωνία να γευτούμε, τις πίκρες πίσω να αφήσουμε και όλα όσα ζήσαμε να θυμηθούμε.

Λανίτειο Λύκειο

Μικροδιήγημα 2

Ήταν μία μέρα ηλιόλουστη, σε μία ήρμεμη θάλασσα με ζεστή αμμουδιά. Αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει τίποτα που να φέρνει δυστυχία γύρω μου. Περιτριγυρισμένα κοντα μου τα όμορφα και έντονα χρώματα των κυμάτων και του αφρισμού της θάλασσας, αλλά και της χρυσής αμμουδιάς. Στο άγχος και στα προβλήματά μου, μονο στη θάλασσα ταξιδεύω, διότι εδώ έχω την ευκαιρία να χαλαρώσω, να ανακουφίζομαι με τον ήχο των κυμάτων και να ονειρεύομαι για το μέλλον. Μόνη μου είμαι σε αυτή τη θάλασσα, ολομόναχη, όμως δεν νιώθω μοναξιά, μονο γαλήνη. Όλα μοιάζουν σαν ένα παραμύθι.

Λανίτειο Λύκειο

Η Κύπρος μας διψά

Η Κύπρος μας διψά
η απέραντη θάλασσά μας
δεν μπορεί να την ποτίσει
η Αμμόχωστος, η Κερύνεια
Όλοι μας διψάμε για Λευτεριά
Η γιαγιά, ο παππούς απ' το παράθυρο
αντικρίζουν
τον τόπο που γεννήθηκαν,
τον τόπο όπου άνθισαν
Μα και πάλι σε σκοτάδι μαύρο
βυθίζονται,
όταν ακούγονται
οι Σειρήνες του πολέμου
θυμούνται και δακρύζουν
Όμως στο βάθος του ορίζοντα
μια σπιθαμή Ελπίδας φωτίζει
ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίζεται
και μια ψυχή αρχίζει
και πάλι να πιστεύει
στον πόθο για Λευτεριά

Λανίτειο Λύκειο

Κατάθεση Ψυχής