Δίκτυο 3 | Λανίτειο Λύκειο, Λύκειο Αποστόλου Πέτρου και Παύλου
Στις 16 Δεκεμβρίου 2022 διεξήχθη Βιωματικό Ποιητικό Εργαστήρι στο Λανίτειο Λύκειο σε συνεργασία με το Λύκειο Αποστόλου Πέτρου και Παύλου.
Μέσα από μια διαδικασία διαθεματική, τα παιδιά ήρθαν σε επαφή με τον λόγο, το χρώμα, τη μελωδία, την κίνηση, την εικόνα. Έτσι η χαραμάδα στο κλειστό του καθενός παράθυρο, μετουσιώθηκε σε δύναμη, σε χαρά, σε αγάπη, σε ζωή.
Οι αισθήσεις σαν στάλες της βροχής ταξίδεψαν σε μιαν άλλη εποχή πολύ σκληρή όπου οι άνθρωποι έμοιαζε να μην δικαιούνται το όνειρο.
Μέσα από μια διαδικασία διαθεματική, τα παιδιά ήρθαν σε επαφή με τον λόγο, το χρώμα, τη μελωδία, την κίνηση, την εικόνα. Έτσι η χαραμάδα στο κλειστό του καθενός παράθυρο, μετουσιώθηκε σε δύναμη, σε χαρά, σε αγάπη, σε ζωή.
Οι αισθήσεις σαν στάλες της βροχής ταξίδεψαν σε μιαν άλλη εποχή πολύ σκληρή όπου οι άνθρωποι έμοιαζε να μην δικαιούνται το όνειρο.
«Στάλα τη στάλα η βροχή
γεμίζει τον κουβά και το σεντόνι
Κουμπώνουν, ξεκουμπώνονται οι ψυχές»
| Θέμα | Αρχείο | Ημερομηνία |
|---|---|---|
| Ποίημα |  |
23/02/2024 |
| Αφίσα | |
23/02/2024 |
Ποίημα
Ποίημα
Στην άκρια του ξύλινου πατώματος
Βράδυ χειμώνα
Δεκέμβριος ο μήνας
Στην άκρια
του ξύλινου πατώματος
μούσκεμα ακόμα
οι αποσκευές μου
μαζεμένες εκεί
οι σκέψεις, οι φόβοι
και οι αλήθειες μου
Τις ξεκλειδώνω
Δύο ανύποπτα παιδάκια τότε
περνάγαμε τη γέφυρα του κόσμου μας
ξυπόλυτα
ενώναμε τα χέρια μας
και φτιάχναμε
τα όνειρά μας
Κάπου στο βάθος
του καιρού
οι Νύμφες έκλωθαν το νήμα τους για μας
Στάλα τη στάλα η βροχή
γεμίζει τον κουβά
και το σεντόνι
κόμπο τον κόμπο τυλίγει το κορμί μου
Κουμπώνουν ξεκουμπώνονται οι ψυχές
ο χρόνος και οι ζωές μας
Στη γέφυρα του κόσμου
ακόμα προχωράμε
Νύμφες υφαίνουνε
σειρήνες ξεπλανεύουν
Τα χέρια μας λυθήκανε
ξέμπλεξαν τα όνειρά μας
Μόνος στη γέφυρα
του κόσμου αυτού
μόνος στην άκρια
του ξύλινου πατώματος
Μετάφραση - Αγγλικά
On the edge of the wooden floor
A winter December night
On the edge of the wooden floor
even my luggage is damp,
all is gathered there.
my thoughts, my fears and my truths
Ready to be unlocked…
Two unsuspicious children back then
crossing the bridge of our world, barefoot
joining our hands and making dreams
Somewhere in the depth of time
The Nymphs spun the thread of our fate
Drop by drop, the rain fills a bucket
And the bedsheet, knot by knot, covers my body.
The souls button up and unbutton
Like the moments of our time and life.
On the bridge of the world,
We still move on
The nymphs weave
The sirens seduce
Our hands are untied, untangling our dreams
Alone on the bridge of this world
Alone on the edge of the wooden floor
Λύκειο Αποστόλου Πέτρου και Παύλου
Μετάφραση - Γαλλικά
Au bord du plancher de bois
Une soirée d'hiver, au mois de décembre
Au bord du plancher de bois
Mes bagages encore trempés y sont
Rassemblés
Mes pensées, mes peurs et mes vérités
Je les débloque
Deux enfants insouciants à l’époque
Nous traversions le pont de notre monde, pieds nus
Main dans la main
Et nous faisions des rêves
Quelque part dans les profondeurs du temps
Les Nymphes filaient leur fil pour nous
Goutte à goutte, la pluie
Remplit le seau et le drap
Fibre par fibre enveloppe mon corps
Se boutonnent et se déboutonnent les âmes,
Le temps et nos vies
Sur le pont du monde
Nous continuons à avancer
Des nymphes tissent
Des sirènes séduisent
Nos mains se sont déliées
Nos rêves se sont démêlés
Seul sur le pont de ce monde
Seul sur le bord du plancher de bois
Λύκειο Αποστόλων Πέτρου και Παύλου
Συντελεστές
Λανίτειο Λύκειο
Συμμετείχαν οι μαθητές / μαθήτριες:- Γεωργίου Μαρία, Α1
- Θεοφίλου Ιωάννα, Α1
- Ντε Πριτ Σομπρίνο Μαρία, Α1
- Χαμαλάκη Μαρία Ευφροσύνη, Α21
- Ψαρρά Κωνσταντίνα, Α21
- Δικαιάκου Μαρίνα Βενετία, Γ1
Μαρία Τσουλλόφτα, Φιλόλογος
Συνεργάτες/συνεργάτιδες:
Αντριάνα Σεργίδου, Μουσικός
Αλεξία Δικαιάκου, Φιλόλογος
Λύκειο Αποστόλου Πέτρου και Παύλου
Συμμετείχαν οι μαθητές / μαθήτριες:- Πορνάρη Άντρια, Β31
- Παντελή Εύα, Β34
- Κωνσταντίνου Δάρεια, Β42
- Γιαννέλη Ελένη, Γ11
- Παπαγεωργίου Χρυσταλλένη, Γ11
- Σαββίδης Σαβέρης, Γ31
- Πετεβίνου Ελίνα, Γ33
- Ποταμίτου Άντρεα, Γ42
Σούλα Λοΐζου Αβραάμ, Φιλόλογος
Έργα Τέχνης
Οπτικοακουστικό Υλικό
Βίντεο - Λανίτειο Λύκειο - Ποίημα "Στην άκρια του ξύλινου πατώματος"
Φωτογραφικό Υλικό
Μεταγνωστική εμπειρία
Η πορεία
Άνοιξα τα μάτια μου. Η φωτιά λαμπύριζε από μακριά. Μπορούσα να ακούσω μια φλυαρία φωνών. Σηκώθηκα από το παγωμένο έδαφος και με άτονα βήματα πλησίασα τη φωτιά, για να πάρω μια δόση ζεστασιάς και ανθρώπινης παρουσίας.
Συνέχεια στο μυαλό μου η ίδια σκηνή. Ο πατέρας μου να δίνει έναν φάκελο σε έναν άν- θρωπο. Σε αυτόν που μας υποσχέθηκε μια ευκαιρία για ένα καλύτερο μέλλον και μια ζωή μακριά από την λαίλαπα του πολέμου. Ακολούθησε απέραντη σιωπή μεταξύ μας, εμένα, της μάνας μου και του πατέρα μου. Βουβός αποχαιρετισμός, κάθε δάκρυ χιλιάδες λέξεις που δεν μπορούσαν να ειπωθούν.
Βρεθήκαμε εδώ, αφού καταφέραμε να περάσουμε κρυφά από τα σύνορα, με την βοή- θεια του άνδρα που πλήρωσε ο πατέρας μου. Μας είχε κρύψει ανάμεσα σε σακούλια αλευριού, μέσα σε ένα αποπνικτικά μικρό φορτηγό. Τα βάσανα της διαδρομής χαράχτη- καν στα πρόσωπά μας. Μέρες μέσα στο φορτηγό, κλάματα μωρών με μαυρισμένα πρό- σωπα, ο φόβος μόνιμος σύντροφός μας, μήπως μας ανακαλύψουν και επιστρέψουμε στην καμένη γη. Μετά από ατελείωτες μέρες, το φορτηγό σταμάτησε και οι πόρτες του άνοιξαν. Ξεκίνησαν να βγαίνουν όλοι με μια ασυγκράτητη βιασύνη γνωρίζοντας ότι αυτή θα ήταν η τελευταία μας στάση.
Κρατώντας αγκαλιά το σακούλι που μου έδωσε η μητέρα μου με τα λίγα ρούχα, έριξα μια ματιά γύρω μου. Οι σκηνές βρίσκονταν ανάμεσα σε λάσπες. Είχαν βρόμικο χρώμα, στάλες βροχής κυλούσαν πάνω τους και μάταια προσπαθούσαν να ξεπλύνουν το βαρύ φορτίο του πόνου, της ταλαιπωρίας, της απώλειας και της μοναξιάς. Ο άνδρας μάς οδή- γησε στις σκηνές μας. Άφησα το σακούλι μου στη δική μου σκηνή, κάθισα να πάρω μία ανάσα, πριν το καταλάβω αποκοιμήθηκα, μέχρι που ξύπνησα και πλησίασα την φωτιά. Αυτή τη φωτιά που θα μου έδινε μια δόση ζεστασιάς. Άφησα τα χέρια της μητέρας μου και του πατέρα μου και τώρα βρίσκομαι με σφιχτές κρύες γροθιές, καθισμένη ανάμεσα σε ξένους.
Λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος στον ουρανό, μαζευτήκαμε και συνεχίσαμε την πορεία μας προς τον τόπο που ελπίζαμε ότι έκρυβε μια νέα ζωή. Προχωρούσα σκυμμένη και βουβή ακολουθώντας το πλήθος και κουβαλώντας ένα φορτίο μπερδεμένων συναισθημάτων. Φευγαλέα σήκωσα το κεφάλι μου και τα μάτια μου αντάμωσαν μια οπτασία. Αλήθεια αντάμωσαν τα μάτια μου τη φιγούρα της φίλης μου της Άνιας; Τελευταία φορά που συναντηθήκαμε ήταν μήνες πριν, στη γειτονιά μας. Μετά τους βομβαρδισμούς, μέσα στα χαλάσματα και τη σιωπή. Το βήμα μου έγινε άξαφνα ταχύ, δυνατό, ζωντανό. Ολόκληρη ζωντάνεψα, για να πλησιάσω την οπτασία που είχα δει. Ξαφνικά στέκομαι μπροστά της και είναι ολοζώντανη, ούτε παραίσθηση ούτε οπτασία, είναι η φίλη μου η Άνια. Ενώνουμε τα χέρια, χωρίς καμία λέξη. Οι στάλες βροχής κυλούν στα πρόσωπά μας. Σταματούν στα χαμόγελά μας λίγο πριν πέσουν κάτω, εδώ στη νέα γη.
Λανίτειο Λύκειο
